حسام حق پرست
پیش درآمد:
اوضاع واحوال موسیقی ایران در شرایطی به سر می برد و ایّام می گذراند که پس از وداع ابدی بزرگانش گویی تنها و تنها آثار به جای مانده را اگر خوب دریابی و بشنوی،همین تو را بس! چه هر چه می نگری بزرگی نیست تا بزرگی کند و قافله سالار شود!
گذری و نگاهی بر تاریخ معاصر موسیقی ایران که "گلها" چگونه شکل گرفت و چگونه جاودانه شد با آن همه حضور چهره های ناب و بی تکرارِ گل زار شعر و ادب و موسیقی و بعد از آن روایت دیگر یعنی "کانون"، "چاووش و آن حجم تولید و تکنوازی و گروه نوازی با نگاهی متفاوت در می یابیم که امروزه هر چند بر مقدار و تعدد و تکثر نوازنده، آهنگساز و علاقه مندان به موسیقی افزوده شد، اما سئوال اینجاست که آیا کدام یک از این همه حجم تولید شده به ماندگاری رسیده و بر زبان ها جاری و به خاطر سپرده شده اند و کدامشان خاطره سازند؟
به راستی اشکال و بهتر بگوییم شکاف کار کجاست و کجای کار می لنگد که اثر و ساخته ای جان نمی گیرد؟
آن قدر دلایل و چرایی وجود دارد که گاه ماجرا ملال آور می شود و البته نمی بایست از جوانه ها غافل شد چه شاید بالاخره روزی روزگاری دوباره موسیقی ایران دوره ای خوش تر را تجربه کند.
پرویز مشکاتیان؛
با حضور و عمر گران مایه اش، آهنگسازی، تنظیم، گروه نوازی و تک نوازیِ سنتور را در موسیقی ایران تعریفی دیگر بخشید و چه مخاطبان بی شماری که با ساز و ساخته های مشکاتیان موسیقی ایرانی را داخل و خارج مرزها شنیدند و شیفته ی صدای خاصِ "گروه عارف" به سرپرستی اش شدند.
ذات و جوهره ی درونی و بُن مایه های انسانی، ژرفای نگاه و اندیشه،تسلط بر ادبیات کلاسیک ایران و بی شک شناخت و مطالعه ی فلسفه باعث شد تا به خلق آثاری بپردازد که؛
تاریخ است و جغرافیا.
فلسفه است و پرسش گری.
شعر است و ادبیات فارسی.
با این همه اما باقی ماند؛
هزار باده ی ناخورده...
هزار زخمه ی ناشنیده ی آن سرو..!
منبع:
پایگاه خبری تحلیلی پیغام
لینک مستقیم :
http://peigham.ir/shownews.aspx?id=117709