هفته نامه پیغام

این نوشتار موضوعی دیگر را  بررسی می نمود و به آن می پرداخت با عنوان " ماناییِ  نوحه های بی تکرار" که توسط این قلم نگارش شده و از میان آن جمع جاودانِ نوحه سرا و نوحه خوان به آوا و نوای نوحه ی "زینب از شام" رسیده و این که چرا این نوحه یادمان و یادآوردِ جاودان یاد علی دشتی شد؟

 دشتی در خوانش نوحه، لحن و بیانی متفاوت برای خود انتخاب نمود بدین ترتیب و معنا که؛

 - تمرکز و تأکید بسیار بر عدم شتاب و تعجیل در جواب ها و همراهیِ جمع داشت! و این از اصلی ترین و شاید هم سخت ترین بخش کارش بود که برای همراهی و جواب می بایست از سایر نوحه خوانان هوشیارتر و به اصطلاح حواس جمع، کار انجام می گرفت.

- آرامش و دقت بسیار همراه با لطافت و ظرافت خاصی که در ادا و هجای کلمات و جملات داشت! ( برقراری تعادل و هماهنگی بین ارائه ی فنّی و بخش احساسی و حالات شورانگیز)

- عامل و عنصری که تشخص  صدایی ماندگار و جاودان را جدای از دیگر دلایل و مشخصه های ذکر شده برای تاریخ نوحه خوانی بوشهر به ثبت و ضبط رساند همان؛

 جنس و رنگ صدای علی دشتی بود!

صدایی؛

حزین؛ که بی قرارت می ساخت!

مهربان؛ آنقدر که همه جای اجرا آن را حس می کردی و این صفت را پی می بردی!

وَ قوی؛ در به تصویر کشاندن  هر واقعه و مناسبتی که بیان می کرد!

نوحه ی زینب از شام را با همه ی این احوال و اقوال طوری خواند که انگار همگان تنها همان اجرای  را شنیده و می خواهند تا بشنوند و تکرار کنند! و گویی برای یادمان و یادآورد خودش خواند جاودانه تا بماند بر دل ها!

  منبع: پایگاه خبری تحلیلی پیغام
       لینک مستقیم   :   http://peigham.ir/shownews.aspx?id=118012