هفته نامه پیغام

الهام بهروزی

هنرمند با ردی که از خود در جهان می‌گذارد، جاودانه می‌شود و حتی مرگ هم نمی‌تواند پایانی برای او به‌شمار برود؛ اما با همه اینها گاه شنیدن خبر مرگ یک هنرمند، شیرازه قلم را از هم می‌پاشد و تمرکزش را به سخره می‌گیرد! آن هم هنرمندی که با او همکار باشی و دائم دیانت، لبخند، مهربانی، دلسوزی، شرافتمندی و اخلاق‌مداری او در ذهنت رژه برود.

سال ۹۴ بود که پس از اشتغال در تحریریه روزنامه بامداد جنوب با او آشنا و همکار شدم. در نگاه اول آنچه که از وی در ذهنم جاگرفته بود، نظم و متانت و دقت فراوانش در انتخاب و تنظیم عکس‌های متعدد و متناسب با سوژه‌های انتخابی خبرنگاران بود که معمولا راحت تصویری را برای هر گزارشی انتخاب نمی‌کرد. بر حسب عادت، خبرنگاران را پس از پایان گزارش‌نویسی صدا می‌زد و با لهجه شرینی از آن‌ها می‌خواست که بگویند تاکید متن‌شان روی کدام بعد موضوع است تا عکس مناسب را انتخاب و تنظیم کند. او روحیه بشاش و خندانی داشت و با وجود اینکه با اغلب اعضای تحریریه و دیگر همکاران فاصله سنی داشت اما همیشه در سلام کردن پیش‌قدم بود و با همه با رافت و خوشرویی روبه‌رو می‌شد.

بدون شک نوشتن در سوگ محمود صادقی، عکاس پیشکسوت و مطرح هم‌استانی کار راحتی نیست؛ چراکه هر چه از او در خاطر می‌آید، خلاصه می‌شود در هنر و مهربانی محض. او مردی بسیار معتقد و اهل دل بود و دوستی غریبی با معبود داشت.

صادقی همیشه با رویی گشاده با ما روبه‌رو می‌شد و من به‌واسطه حوزه کاری‌ام که مربوط به بخش فرهنگ و هنر می‌شد، از مشاوره‎هایش زیاد کمک می‌گرفتم؛ به‌ویژه در بخش عکاسی که حوزه تخصصی وی بود و در این سال‌ها شاگردان و عکاسان جوان و موفق فراوانی را به جامعه هنری معرفی کرده بود.

او با نگاهی واکاوانه و جسورانه به کندوکاو دنیای پیرامونی خویش مشغول بود و به کمک لنز دوربین خود پرتره‌ها و تصاویر بکری را از هستی و رهاوردها و دست‌ساخته‌های بشری ثبت و ضبط کرده بود اما او تنها عکاس ثبت زیبایی‌ها و شگفتی‌ها نبود؛ بلکه صادقی، عکاس- خبرنگار و مستندنگاری بود که با حضور در مناطق جنگی، سیل‌زده و زلزله‌زده با هم‌نوعان خود هم‌ذات‌پنداری می‎کرد و عکس‌های استادانه‌اش بیانیه‌ای برای نمایش عمق محرومیت، استیصال و بی‌پناهگاهی آن‌ها می‌شد.

از این‌رو، هنرمندی مسوول و دغدغه‌مند بود و به‌دور از هر گونه شهرت‌طلبی و نامجویی در بازنمایی مصائب و آلام مردم این سرزمین کوشا بود و در کنار آن، همچنین تاکید ویژه‌ای در نمایش زیبایی‌های معنوی و بزرگی اهل بیت (ع) به‌ویژه امام حسین (ع) و شناسایی و معرفی نقاط بکر و کم‌نظیر طبیعی استان بوشهر داشت. همیشه هر بار که از گردش‌های هنری و سفرهای معنوی و کاری خود بازمی‌گشت، در فرصت مناسب می‌نشست و از رهاوردها و دیده‌هایش سخن می‌گفت و سوژه‌ای را برای پرداختن به آن به من پیشنهاد می‌کرد اما هیچ‌وقت اهل مصاحبه‌دادن نبود و هر بار که من اصرار می‌کردم او ابا می‌کرد و با کوچک‌نفسی می‌گفت از دیگران بپرس، من سوادم اندک است! او شکسته‌نفسی می‌کرد؛ چراکه وقتی در خصوص موضوعات مختلف از او مشورت می‌گرفتم آنقدر اطلاعات خوبی داشت که مرا بی‌نیاز به دیگر منابع و مراجع می‌کرد.

صادقی در طول حیات هنری خود در جشنواره‌های متعدد خارجی و داخلی درخشید و عناوین مختلفی را کسب کرد و او در بخش‌های عکاسی مستند، خبری، اجتماعی، آیینی و مذهبی، طبیعت و... آثار بسیار فاخر و ارزشمندی از خود به جای گذاشت. وی همچنین کارگاه‌های تخصصی متعددی را در حوزه عکاسی در سطح استان و خارج از آن برگزار کرد و استعدادهای جوان و خلاقی را به جامعه عکاسان استان معرفی کرد.

صادقی در حوزه خبر نیز حضور فعالی داشت و با خبرگزاری‌ها و نشریات متعددی نظیر فارس، جام جم، تسنیم، بامداد جنوب و... همکاری می‌کرد. وی همچنین از بنیانگذاران انجمن عکاسان استان بوشهر به‌شمار می‌رود که در دوره‌ای مسوولیت این انجمن را نیز برعهده داشته است. این هنرمند فقید پنجشنبه‌شب، هشتم آبان‌ماه جاری در اثر سانحه رانندگی در جاده ساحلی بوشهر- گناوه جان خود را از دست داد و جامعه هنری بوشهر را سوگوار کرد.

زنده‌یاد صادقی، در هنر صحیح و آرام حرکت می‌کرد

سردبیر روزنامه بامداد جنوب درباره این عکاس فقید گفت: مرحوم صادقی پیش از آنکه به‌عنوان یک عکاس برای ما مطرح شود، یک دوست بود. دوستی که در روزگار نامرادی‌ها خیلی خوب، صحیح و آرام حرکت می‌کرد و نحوه تعامل را می‌دانست. هنری که محمود صادقی از آن یاد می‌کرد، هنر «مال خودم» است، نبود، به این ترتیب که هر چه که داشت، سعی می‌کرد در آموزش‌ها منتقل کند. وقتی هم که به روزنامه آمد، یعنی از همان ابتدا می‌توانم به جرات بگویم که روزنامه و اقتضائات آن را درک می‌کرد. دلیل این مساله هم حضور او در تحریریه برخی از روزنامه‌های پایتخت بود.

کریم جعفری افزود: آشنایی‌ با فضای عکاسی و آن محیطی که باید در آن عکس بگیرد و انتقال آن به کارآموزان باعث شد که محمود صادقی با بسیاری از بچه‌ها در سطح تحریریه و حتی در روابط عمومی‌های استان ارتباط نزدیکی داشته باشد. شناخت ظرفیت‌های استان و شاید مهم‌تر از آن، حضور در هر جایی که باید، محمود صادقی را به عنوان یک آدم حرفه‌ای معرفی می‌کرد.

این روزنامه‌نگار با بیان اینکه در حوزه هنر عکاسی، شاید کسی که همیشه در تلاش بود تا گرهی از مشکلات همه باز کرد، استاد صادقی بود و این موضوع را می‌توانید از همه دوستانش بپرسید، تصریح کرد: روزنامه ما کانون رفت و آمدهایش بود و هنوز هم بچه‌ها جای خالی او را احساس می‌کنند. خدا را شکر می‌کنم که مرحوم صادقی بخشی از هنر عکاسی‌اش را به جوانان منتقل کرد و افسوس می‌خورم به دلیل اینکه عمرش کفاف نداد خیلی از کارها را انجام دهد. از دست دادن این دوست خوب، بدترین خبری بود که در این چند ماهه شنیده‌ام...

حاج محمود صادقی استاد اخلاق و انسانیت بود

عباس حیدری، هنرمند و عکاس باتجربه ایرنای بوشهر در وصف محمود صادقی به بامداد جنوب گفت: حاج محمود صادقی استاد اخلاق و انسانیت بود. سخت است در وصف ایشان سخن گفتن و حق مطلب را در حق ایشان بجا آوردن. سفرهای کاری زیادی با ایشان همراه بوده‌ام، به یاد ندارم یک بار وقت نمازهای ایشان جابه‌جا شود. حاج محمود خیلی متواضع و فروتن بود به کارش مسلط بود. استاد بود" ولی در عین حال هیچ ادعایی نداشت، ارادت خاصی به حضرت امام حسین (ع) و حضرت زینب (س) داشت تا جایی که اگر حاج محمود را در بوشهر نمی‌یافتی باید سراغش را در سوریه و عراق می‌گرفتی. بیشتر پروژه‌های عکاسی ایشان آیین‌های مذهبی بود. گویا نذر داشت، هر جا تعزیه‌ای بر پا بود به هر زحمتی بود خودش را به تعزیه می‌رساند تا تصاویر تعزیه را از دریچه دوربین ثبت کند.

محمود صادق استاد عشق بود

سعید طاهری‌پور، عکاس و گوینده رادیو که دوستان و همراهان همیشگی محمود صادقی بودند، در خصوص درگذشت این هنرمند مطرح به بامداد جنوب گفت: نمی‌دانم چرا. باید از که شکایت کنم. از زمان، از تقدیر، از ... او شاید در نگاه دیگران یک انسان با یک دوربین بود؛ اما از نگاه من که بیش از ۱۰ سال مداوم توفیق نفس کشیدن در هوای ایشان را داشته‌ام نه‌تنها یک رزمنده و عکاس دوران هشت سال دفاع مقدس؛ بلکه به‌عنوان عکاس، راوی دفاع جانانه مدافعان غیور دفاع از حرمین شرفین نیز بودند. در نظر من پیش از اینکه ایشان یک هنرمند باشند، استاد عشق بودند با دلی به وسعت آب‌های جنوب با نگاهی ژرف به همه مسائل در کار خود یک تحلیلگر واقعی بود و تصمیمات درستی در لحظه مناسب می‌گرفت.

وی در ادامه با بیان اینکه استاد همیشه در صحنه بود و صادقانه بدون سوگیری روایتگر حال بد مردم در سیل و زلزله تا مناسبت‌های ملی و مذهبی به لحظه و دغدغه‌مند بود، افزود: استاد صادقی از پایگاه اجتماعی معنوی بزرگی برخوردار بود، خود مَلجَاء خیل هنرمندان بودند و تعداد زیادی از عکاسان و علاقه‌مندان به هنر از چشمه زلال وجود ایشان سیراب شدند. گزافه نیست اگر بگویم به مانند آهن‌ربایی بود که همه جوانان فارغ از هر سمت و سوی فکری جذب معرفت درونی و فطرت پاک ایشان می‌شدند.

طاهری‌پور در پایان با تاکید بر اینکه استاد فقیدمان همواره به عنوان هنرمندی پیشرو دغدغه‌مند به‌دنبال کادرسازی و هنرمندپروری بود و عکاسان زیادی از کتابچه دانش ایشان بهرمند شدند و در حال حاضر مشغول به کار هستند، یادآور شد: اینک که جسم ایشان جمعمان را ترک می‌کند ما ضمن رشک‌ورزیدن به ذره ذره خاک‌هایی که ایشان را در آغوش می‌گیرند، پناهی نداریم جز رجوع به آثار وی، مطالعه بصری کتاب‌های ایشان و خواندن یادداشت‌های‌شان و از طرفی سعی می‌کنیم راه و منش ایشان را در مسیر قرب‌اللهی ادامه دهیم .

استاد صادقی، فردی بسیار خبره و دلسوز بود

جواد شکریان، دبیر صفحه اقتصاد روزنامه بامداد جنوب که سابقه همکاری با زنده‌یاد محمود صادقی را داشت نیز درباره شخصیت وی گفت: هیچ‌وقت روزهای اول حضورم در بامداد جنوب و اولین برخوردم با استاد محمود صادقی را فراموش نمی‌کنم؛ چهره‌ای آرام با برخوردی مهربانانه و گرم؛ خیلی زود با همه همکاران فارغ از سن و سالشان ارتباط نزدیک و صمیمی برقرار کرد. فردی بسیار خبره و جدی در کار و بسیار مهربان و دلسوز در برخورد با همکاران که تا ابد در یاد همه ما خواهد ماند. خدایش بیامرزد.