پیغام: محمد باقرزاده: هنوز دوران کودکی و فوتبال‌بازی‌اش با بچه‌های محله در بوشهر را فراموش نکرده و علاقه‌اش به این ورزش جمعی از بین نرفته است؛ «پریسا فیروزی» که این روزها با ساخت ویدیو آهنگی در حمایت از تیم‌ملی خبرساز شده، می‌گوید با این کار قصد داشته که از تیم‌ملی فوتبال ایران حمایت کند و همزمان حقوق زنان در موسیقی و ورزش را یادآوری کند. او به‌عنوان نخستین زن ایرانی که در حمایت از تیم‌ملی فوتبال آهنگ ساخته، آن‌طور که خودش می‌گوید، تمام هزینه‌های کار را از جیب پرداخت کرده و هیچ‌گاه حمایتی از او نشده است. فیروزی در گفت‌وگو با شهروند از علاقه‌اش به فوتبال و موسیقی می‌گوید.

درباره رشته تحصیلی و سوابق کاری خود بگویید؟ از کی کار موسیقی را شروع کردید؟
من بوشهر به‌دنیا آمدم و تک فرزند خانواده‌ام؛ البته یک برادر داشتم که ۲۰‌سال پیش با پدرم تصادف کردند و هر دوی آنها به رحمت خدا رفتند. من و مادرم با هم زندگی می‌کنیم. در دانشگاه مهندسی معماری خواندم، از ۱۵سالگی ساز ویولن را شروع کردم و همزمان فوتبال هم بازی می‌کردم و به مدت سه‌سال کاپیتان تیم فوتسال مدرسه بودم و در مسابقات هم شرکت می‌کردم. قبل از آن هم والیبال بازی می‌کردم. همیشه به فوتبال علاقه داشتم و تمام مسابقات لیگ را دنبال می‌کردم و از طرفداران سفت‌و‌سخت برنامه نود هم بودم. تمامی حواشی فوتبال را هم همیشه دنبال می‌کردم تا این‌که وارد دانشگاه شدم و پس از آن هم سرکار رفتم که پیگیری‌‌هایم نسبت  به فوتبال کمتر شد ولی همچنان علاقه‌مند بودم. سازی نی‌انبان هم که در خانه همه بوشهری‌ها هست و از زمان تولد با این ساز بزرگ می‌شویم. من از ‌سال ۸۹ تصمیم گرفتم این ساز را شروع کنم ولی متاسفانه وقفه‌ای ایجاد شد و الان یک‌سالی است که تمریناتم را جدی‌تر شروع کردم. ‌سال ۸۶، در گروه راز نو، گروه زنان بوشهر، اجرای کنسرتی ویژه زنان داشتیم که آخرین کنسرت سنتی زنان در بوشهر بود. بعد از آن هم، کار نقاشی روی سنگ انجام دادم. ‌سال ۹۴ نخستین نمایشگاه نقاشی روی سنگ را در بوشهر داشتم که مورد استقبال خوبی هم قرار گرفت. امسال هم در گروه نوشته و گروه بهارآفرین ساز نی‌انبان زدم و کنسرتی برگزار کردیم که استقبال مردم باعث شد انگیزه‌ام چندبرابر شود.

چه شد که به فکر ساخت موزیک و کلیپی در حمایت از تیم‌ملی افتادید؟

معمولا ساخت موسیقی در حمایت از تیم ملی تا جایی که من تحقیق کردم در انحصار آقایان بوده و همیشه این موسیقی را آقایان ساختند که معمولا هم ‌سفارشی بوده است. همه آنها اسپانسر داشتند و حمایت شدند که البته کارهای خوبی هم بودند. من متوجه شدم که تاکنون هیچ زنی برای تیم‌ملی فوتبالمان آهنگ یا سرودی را نساخته و تقدیم نکرده است. درحالی‌که ما این همه علاقه‌مند به فوتبال در بین زنان داریم و این‌همه فوتبالیست و ورزشکار خوب زن داریم. همین امسال زنان فوتسالیست ایران، قهرمان آسیا شدند اما زنان معمولا مظلوم واقع می‌شوند؛ حتی فوتسالیست‌های زن کشورمان که قهرمان هم شدند، دستمزدشان قابل مقایسه با دستمزد مردان نیست و این موضوع همیشه برای من سوال بوده است. من بچه هم که بودم با هم‌محله‌ای‌ها فوتبال بازی می‌کردم و معمولا دروازه‌بان بودم، در آفتاب مرداد بوشهر خون‌دماغ می‌شدم ولی هیچ‌گاه دروازه را رها نمی‌کردم چون خیلی به فوتبال علاقه داشتم. ترکیب این علاقه به فوتبال و موسیقی، این انگیزه را ایجاد کرد که خودم برای نخستین بار در حمایت از تیم‌ملی یک موسیقی بسازم و از زمستان پارسال به این موضوع فکر می‌کردم. تقریبا دو ماهی بود که شدیدا پیگیر بودم و موسیقی آن را با نی‌انبان و دمام زدیم، موسیقی‌ای که از فولک جنوب است. با این حرکت می‌خواستم بگویم که ما زن‌ها هم فوتبال را دوست داریم، به فوتبال علاقه‌مندیم و دوست‌ داریم به استادیوم برویم. ما دوست داریم ساز بزنیم؛ حذف‌کردن زن‌ها کار درستی نیست و آنها حذف‌شدنی نیستند. سعی کردم این پیام را در کارم داشته باشم.
تاکنون نهاد یا موسسه‌ای از شما حمایت کرده؟ با جایی هم برای این کار و حمایت از شما، صحبت کردید؟ نتیجه چه بوده؟
نه تا الان هیچ موسسه یا ارگانی از من حمایت نکرده است. برای این کلیپ، من خودم با بازیکنان صحبت کردم که زحمت کشیدند و شرکت کردند. تنها یک ارگان ورزشی لطف کردند و لباس‌های ورزشی را به ما دادند، یعنی تنها لباس ورزشی را که بازیگران این کلیپ پوشیدند به من دادند. هزینه نوازنده‌ها، استودیو، تدارکات، فیلمبرداری و... همه با خودم بود. اسپانسر مالی نداشتم و هرجا صحبت می‌کردم، می‌گفتند تو چرا باید این کار را انجام دهی وقتی اسپانسر نداری؟ همه با تعجب از من می‌پرسیدند که چه دلیلی برای این کار آن هم بدون اسپانسر داری؟ حتی زیرسوال هم می‌رفتم که چه چیزی پشت‌پرده است که تو داری این کار را انجام می‌دهی، درحالی‌که هیچ پشت‌پرده‌ای نبود؛ من علاقه داشتم که این کار را انجام دهم؛ بالاخره یک زن باید برای نخستین‌بار این کار را انجام می‌داد و خوشحالم که من آن را انجام دادم، چون علاقه من به فوتبال و موسیقی بیش از این است. وقتی به خواسته و انگیزه ما بها داده نمی‌شود، خودمان باید پیگیر باشیم و تلاش کنیم.
در این مدت، مردم چه واکنش‌هایی نسبت به کار شما داشتند؟
واکنش مردم بی‌نظیر بود، بی‌نظیر. فکرش را نمی‌کردم که در این حد مردم استقبال کنند، چون کمتر کسی من را می‌شناسد و اصلا آدم معروفی نیستم. این کار هم فقط در اینستاگرام پخش شد و دوست داشتم جاهای دیگر هم پخش شود، اما نکردند. مردم واقعا لطف داشتند و این‌قدر کامنت‌های محبت‌آمیز به من دادند که واقعا شوکه شدم، هم از طرف آقایان و هم خانم‌ها. این لطف من را وادار می‌کند که این مسیر را جدی‌تر ادامه دهم.
در موزیک‌ویدیوی شما، نقش زنان برجسته است؛ این به دلیل زن‌بودن خود شماست یا این‌که قصد دیگری داشتید؟
بله، برجسته است و این‌که من خودم زن هستم هم قطعا تأثیرگذار بوده است. به‌هرحال من هم با محدودیت‌هایی که زنان در این جامعه دارند بزرگ شدم و همیشه این محدودیت‌ها مخصوصا در ورزش جلوی من بوده است. من سعی کردم در این کلیپ، زنان بیشتر دیده شوند. با همین محدودیت‌ها و با احترام به همین قانونی که در کشور هست هم می‌توانیم توانایی‌هایمان را نشان بدهیم. بحث جنگ نیست و بسیار صلح‌طلبانه سعی می‌کنیم که توانایی‌هایمان را نشان دهیم. در همین بوشهر قرار بود من در کنسرتی نوازنده باشم و نی‌انبان بزنم، اما اجرا برای عموم بود، خیلی راحت اسم من را خط زدند؛ گفتند چون زن است و چون نی‌انبان می‌زند، نباید روی صحنه برود. مثلا به زنی که تار یا دف می‌زند این اجازه را می‌دهند اما به نی‌انبان نه. من تمام تلاشم را می‌کنم که موسیقی جنوب ایران و بوشهر را به بهترین شکل نشان دهم. ما زنان جنوبی بسیار توانمندی داریم که در این عرصه فعالیت می‌کنند، ولی دیده نمی‌شوند. سعی می‌کنم از این زنان در کارها کمک بگیرم.
چه برنامه‌ای برای آینده در زمینه موسیقی دارید و آیا ممکن است در روزهای آینده شاهد کار تازه‌ای از شما باشیم؟ مثلا در صورت صعود ایران به مرحله بعد؟
قطعا به همین مسیر ادامه می‌دهم و تلاش می‌کنم توانایی زنان را بیش از این نشان دهم. منتظر کارهای بهتر از این باشید و اگر تیم‌ملی هم صعود کرد، احتمالا یک آهنگ دیگر هم به آنها تقدیم می‌کنم که با انرژي بیشتر به مسیر خود ادامه دهند. من خوشحال می‌شدم اگر فوتبالیست‌ها هم به این کار توجه می‌کردند و آن را با مردم به اشتراک می‌گذاشتند. اگر آنها این کار را می‌کردند، مهر تاییدی بر حضور زنان در ورزش و موسیقی می‌زدند.