حمید آب‌آذر
ادبیات فارسی، در ایام نوروز گوهر ارزشمندی را از دست داد.

دکتر حسین جلال پور دهم فروردین 97در حادثه رانندگی در حوالی کوه های نمکی خورموج استان بوشهر از این دنیا رفت. این یادداشت آشفته را اگر درباره این عزیز می نویسم بیشتر برای کاهش این درد جانسوزی است که در من می پیچد و هم مخاطبینی که پس از انتشار خبر مرگ وی، در جستجوی شناخت این شاعر و پژوهشگر هستند. ورنه در باره این شخصیت ادبی باید در فرصت مناسب نوشت.

حسین مثل همه آدم های خوب ویژگی هایی داشت اما تفاوتش با دیگران در این بود که همه ی این را با هم داشت.  اگر خیلی ها در کنار زندگی به ادبیات هم، روی می آورند، اما حسین در کنار ادبیات، زندگی هم می کرد.  نه اینکه زندگی را تمام یا نصف و نیمه  رها کرده باشد. نه، زندگی او سرشار از شور و عشق بود. هم به خانواده عشق می ورزید هم به دوستان.

حسین برای همه دوستان فراوانش وقت داشت. در این روزگار بی حوصلگی آدم ها، برای دوستانش وقت می گذاشت.  کافی بود دوستی کتابی از او بخواهد، می رفت از میدان انقلاب می خرید و برایش می فرستاد. این ها را گفتم که حسین اگر چه زندگی اش شعر و ادبیات بود اما به زندگی اجتماعی اش سخت متعهد بود.

حسین در خوانش یک متن خیلی با حوصله بود. حتی اشکالات ویرایشی یک متن منتشر شده در فضای مجازی را با دقت تمام بیان می کرد.

دقت تمام و هوش سرشار از او  در جوانی  یک مصحح متون کهن ساخت. کار طاقت فرسایی که هر ادیبی تن به دشواری آن نمی دهد.

حسین یک ویژگی گرانبهایی در نقد ادبیات داشت. در نقد یک اثر بدون توجه به خالق اثر، با صراحت تمام می نوشت. شاعران جوان تر را به کاستی هایشان اگاه می کرد. در نقد تعارف نداشت. بارها با دانش و صراحت خود  یک مجلس گفتگوی ادبی را از تعارفات  بیهوده  نجات می داد و به یک کلاس پربار ادبی تبدیل می کرد.

حسین اگر چه در ادبیات جدی بود اما در دوستی منعطف، خوشخو و رازدار بود. در یک کلام رفیق بود. استعدادی خدادادی در حفظ رابطه رفاقت داشت.

حسین به جامعه و اتفاقات سیاسی اجتماعی متعهد و فعال بود. در آخرین یادداشتش به حفظ حرمت شاعران در بزرگداشتی نقد شجاعانه ای نوشت.

مرگ دکتر حسین جلال پور در  43 سالگی، جامعه ادبی فارسی را از پژوهشگری ممتاز و شاعری نوگرا محروم ساخت.

***

️حسین جلال پور شاعر مطرح استان بوشهر و کشور، در پی سانحه تصادف جان خود را از دست داد.

جلال پور متولد سال ۱۳۵۵ در شهرستان گناوه است و از وی آثاری چون مجموعه‌ی‌ غزل «کلاغِ بعد از باغ» (انتشارات داستان‌ سرا)، تصحیحِ «دیوان محمّدخان دشتی» (انتشارات بامداد نو)، تصحیح «دیوان خواجوی کرمانی»، تصحیح مثنوی «همای و همایون» خواجوی کرمانی، تصحیح مثنوی «گل و نوروز» خواجوی کرمانی، تصحیح مثنوی «گوهرنامه» خواجوی کرمانی، تصحیح مثنوی «کمال‌نامه» خواجوی کرمانی و تصحیح مثنوی «روضه‌الانوار» خواجوی کرمانی به یادگار مانده است.

وی در سال گذشته، داور و میهمان ویژه اولین جایزه شعر جم بود.