ما باید روزها و شب های زیادی را گریه کنیم، گریه به حال و روزِ خود، گریه به حال و روزِ انسانیت، انسانیتی که از گذشته های دور تا همین امروز به اشکال مختلف به وسیله صاحبانِ ظالمِ قدرت های سیاسی، اقتصادی و متوهمانِ دینی سلاخی می شود.

ما باید روزها و شب های زیادی را گریه کنیم، گریه به خاطرِ این که بی هیچ دلیل و  بهانه ای و یا به دلایل و بهانه های دروغ  و مضحک، ارزشمندترین گوهرِ هستی یعنی "جانِ آدمی" به وسیله شارلاتان های سیاسی، اقتصادی و متوهمانِ دینی لکدمال می شود.

واقعا شرم دارم که این خبرِ به غایت سهمگین و بی شرمانه را حتّا بازگو کنم: ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺷﺮﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻮﺩﮎِ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪه ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩه‌ﺍﺵ، ﺳﯿﻢ ﺧﺎﺭﺩﺍﺭِ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﺮﻟﯿﻦ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﺯﺩ، به ﺩﻟﯿﻞ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺷﺪ...

اعدام به چه جرمی!!! کاش یکی از این سیاستمداران و قضاتِ بی شرف که دیروز حکم اعدام این سربازِ شرافتمند را صادر کردند و یکی از همین بی شمار سیاستمداران و قضاتِ بی شرف که همین امروز حکم اعدام سربازان و آدمیانِ شرافتمند را در گوشه و کنار این جهانِ پَست امضا می کنند، توضیح دهند که به کدامین گناه به خود اجازه می دهند جانِ عزیزِ آدمیان را که گرانبهاترین هدیه خداوند است، بستانند و مادران و همسران و فرزندانِ آن عزیزان را به خاک سیاه بنشانند!!! کاش هرچند خیلی کوتاه توضیح می دادند که آن لحظه که این حکم را امضا و اجرا می کنند چه احساسی دارند!!! کاش لااقل به خود پاسخ می دادند که آیا زندگی، به چنین بی شرمانه زیستن می ارزد!!!

شرم باد بر ما هم که در این روزگار زندگی می کنیم و شاهدِ این همه فجایع انسانی هستیم... شرم باد بر این زندگی و این نفس کشیدن...

ﻣﺘﻦ ﺯﯾﺮ ﻧﻮشته ﺍﯼ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﯾﺎﺩﺍﺷﺖ همان ﺳﺮﺑﺎﺯِ شرافتمند ﺍﺳﺖ:

"ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﮔﻨﺎه ﺑﺰﺭﮔﯿﺴﺖ. ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﯽﺩﺍﻧﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺑﯿﮕﻨﺎه ﮐﻪ ﺑﺎﺯﯾﭽﻪ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺷﺪه ﺍﺳﺖ، ﻓﺮﺩﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻃﻠﻮﻉ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﺳﺘﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﯽﺳﭙﺎﺭﻧﺪ، ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯿﻤﯿﺮﺩ ﻭﻟﯽ ﺑﺪﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﮔﻨﺎه ﺑﺰﺭﮔﯿﺴﺖ."

متن بالا متقن ترین سندِ مظلومیت انسانیت است و محکم ترین سندِ جنایتِ صاحبانِ قدرت های سیاسی، اقتصادی و متوهمانِ دینی است.

اگر چه ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺩﺭ 70 ﮐﺸﻮﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ 317 ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻨﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﺎﻣﮕﺬﺍﺭﯼ ﺷﺪه ﻭ ﺁﻥ ﮐﻮﺩﮎ ﻫﻢ ﺑﻨﯿﺎﻧﮕﺬﺍﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﺑﻨﯿﺎﺩﻫﺎﯼ ﺧﯿﺮﯾﻪ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺷﺪ ولی تاوانِ خونِ آن سربازِ شرافتمند و همه سربازان و انسان های شرافتمندی که عمدتا در نهان و به بهانه های دروغ و مضحک هر روز در گوشه و کنارِ این دنیایِ پست ریخته می شود تا قیامت بر ما می ماند...

گفتنی است که عکاس این اثر "کریستوف نیومن" گفته که هنگام شکار این لحظه فقط دیده است که این سرباز جا ماند و کودک توانست فرار کند...

*نقل قول ها از: خاطرات جنگ / رابرت سانچز.