دیر از گوشمون باشه،مردک با کوت و شلوار، سِرِ قبر،خوش تو گِلا، می پِلکُند، هَمِشَم می گفت: عامو جونی، قربونت برم، دورت بِگَردُم، نه وقت رفتنت بید.

سرم بُردُم، دم گوش زینبِ کَل قاسُم، گفتم: ای کیین، چکارَن که ایجور، گریه و زاری، راه انداخته؟ زینب گفت: ای گمون کنم، کاندیلِ مجلس باشه.

گفتم: از حالا تا تا شیش  مُی دیگه خو خیلی وَخت هِسی، اصلا تو ای گرما، کوت و شلوار، سیچه بَر کرده؟
زینب گفت: بُوِی جونی، می خواد از رقیبش عقب نمونه ها، الان او هم یه قبر دیگه پیدا کرده سی خوش ، بوا بوا می کنه. کوت و شلوار هم که بَر کرده، می خواد بگه مو دیگه از حالا، جزء مقامات هِسُم. گفتم عجب، نون به نرخ روز خورییِن.

زینب گفت: نون به نرخ روز خور، گفتی و وِلِش کِردی؟ ای عامو نون و نونوِی و شاطر و تِنیر،با هم می خوره ها، تازه می خواد با بیلیط اصلاح طلبا هم بره مجلس،

گفتم: کی ازش قبول می کنه که اصلاح طلبن؟

زینب گفت: ای آدمی که مو می شناسم، بخاطر ایکه بگه مو اصلاح طلبم، صبا، سر دروازه لخت می شه با با تیغ، زیر چُلش می تراشه تا ثابت کنه اصلِ اصلاح طلب خوشِن،

گفتم: عامو خندمون نیارا.

زینب گفت :کجاش دیدی، بالاترشم حاضرن بکنه.

مردک هم زور می زد که خوش بندازه تو قبر و می گفت: یالا مو هم با عاموم خاک کنین.

بزور گرفتن اوردنش روی یه قبری نِشُندِنِش. یکی تو گوشش گفت: برادر، مِیّت مرد نیسا، زنِن، تو سی چه می گی عاموم، عامو جونیم؟

کاندیل مجلس، خوش نشکُند گفت: خومم می فهمم. زِنِن ،زن عاموم مثل مرد بید، سی همی، می گم سیش عامو جونی، گفتم: زینب سیل بکن، چه راحت حرفش زُر داد؟

زینب گفت: دِده ،قدرت و پیل توشن، سیچه، حرفش زُر نده.

مرده که خاک کِردَن، رفتیم یه جُی دیگه تا اونجا هم سه نفر رختن روی یه مُرده ای و سرش دَعوان.

او می گفت: عامو مُونِن، یکی دیگش می گفت: غلط کن، خالو مُونِن، سُومیش می گفت: عَمه مونن.

تا نگو، اینا هم کاندیل مجلِسَن، مرده گیرشون نومده، سر همی مرده، تو جون هم افتادن.