حسام حق پرست

با پدیدار شدن کرونا، روش و نوع زندگی بشر رفته رفته تغییر یافته و گویا با توجه به گفتمان پزشکی، عمر و ماندگاری این ویروسِ عامل بیماری نامعلوم است هر چند علم پزشکی در تب و تاب و تکاپوی راه پیشگیری و درمان می باشد.

هنر و گرایش ها و رشته‌های متعدد و متنوع هنری هم دستخوش تغییر و تبیین دیگرگونه در روند آموزش و نحوه ی اجرا و برگزاری کنسرت شده است.

بعنوان مثال کلاس های آموزشی و کنسرت آنلاین که برگزار می گردد.

این شیوه اما تا چه اندازه تاثیرگذار خواهد بود و چه مدت زمان لازم است و می بایست بگذرد تا کارآیی لازم را داشته و به اصطلاح جا بیافتد، خود عنوان مبحثی می تواند باشد که جای نظارت و کارشناسی موسیقی و بررسی جامعه شناختی دارد.

اما آنچه در اینجا مدّ نظر و منظور کلام است، یادآوری اجرای موسیقی در گذشته ای نه چندان دور است که با اشتیاقِ و ذوق فراوان به گوش جان می رسید؛ مجموعه ی موقّر و متشخص، پُر قدمت و تاریخی و آن نبود مگر مجموعه ی برنامه ای ناب و چکیده از گلزار بزرگان ادب و موسیقی؛ گلها!

و یا با نگه گوشه ای به موسیقی به عنوان زبان مشترک مردمان جهان و اقوام، می توان از ماندگارترین و پُر مخاطب ترین دستاوردهای موسیقی یعنی آثار امّ کلثوم نام برد و عشق و علاقه ی مثال زدنیِ جنوبی ها(بوشهر، هرمزگان) به این صدای جاودانه.  با این حجم مستندات شنیداریِ تاریخ موسیقی چنین می توان نتیجه گرفت که در برهه و دوره ای که سالن کنسرت و حضور در سالن‌های کنسرت شکل نگرفته و تنها در مراکز و یا کلانشهرها قابلیت اجرا داشت، نبض جامعه  موسیقی را در جریان زندگی برقرار و جاری در زمانه داشت.