* دکتر عباس عاشوری نژاد  

بعد از این که در یادداشت های قبلی ام درباره کودکان و شرایط کرونایی مطالبی را نوشتم، خیلی از والدین از طریق پیامک هایی، تقاضا کردند تا این مطلب را ادامه دهم و بر روی وظیفه والدین در این شرایط سخت بیشتر تمرکز کنم.

  جای خوشحالی دارد که برخی از والدین این نکات کلیدی را متوجه شده اند که کودکان هم با وجود این که به روی خود نمی آورند، این شرایط را درک می کنند و دیگر این که کودکان مهم ترین سرمایه ما هستند و بنابراین مراقبت کردن از آن ها در این شرایط فرسایشی شاید یکی از مهم ترین وظایف ما باشد.

در این شرایط دشوار، ما اصلا نباید توقع داشته باشیم که کودکان همچون بزرگسالان به طریق عقلانی با مساله کرونا برخورد کنند. خصیصه اصلی کودک احساسی بودن است و بنابراین ما هم از همین طریق باید به او کمک کنیم تا اوهم شاید بتواند از این بحران روح و جان سالم به در برد.

وقتی که احساس کودک درگیر مساله مرگبار کرونا شد، در این زمان بیش از هر زمان دیگری او نیازمند گفت و گو با بزرگسالانِ قابل اعتماد است. بزرگسالِ قابل اعتماد کسی است که توانایی کنترل خویشتن را در زمان های مصیبت بار دارد، او می توانند در این شرایط مرگبار همچنان به زندگی فکر کند. بزرگسالِ قابل اعتماد کسی است که در این شرایط یاس آور، امیدوار است و با امیدواری با کودک همدلی و همزبانی کند. او در این شرایط می تواند فعالانه در کنار کودک بنشیند، با او بازی کند و از همه این ها مهم تر بیشتر حرف های او را گوش کند و کم تر سخن بگوید. بزرگسالِ قابل اعتماد کنار کودک می نشیند، نقاشی کودک را فعالانه می ببیند، در نقاشی با او مشارکت می کند و در باره اجزا و رنگ های نقاشی اظهار نظر می کند. بزرگسالِ قابل اعتماد با کودک شعر می خواند، برایش قصه می گوید و قصه های کودک را با گوشِ جان می شنود.

در این شرایط است که این بزرگسالِ قابل اعتماد که امیدوارم والدین کوک باشند، می توانند سطح تحمل کودک را بالا برند و در ادامه رعایت صحیح بهداشت فردی مثلا شستشوی مداوم دست‌ها و استفاده از ماسک را بیاموزند.

• نویسنده، روزنامه نگار، استاد دانشگاه وعضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی