محمد دادفر

وقتی کرونا از قم و گیلان، تاختن آغاز کرد، مردم شهرهای گرمسیر خود را آماده مقابله کردند، راه ها را کنترل کردند، بهداشت فردی را رعایت کردند و فاصله گذاری را، و امیدشان این بود که سختی تا رسیدن فصل بلند گرماست و به زودی گرمای ۵۰ درجه، این ویروس منحوس را ریشه کن می کند.

اما گرما رسید و ویروس شیرافکن شد و در تمام استان های جنوبی رو به بیداد گذاشت و هر روز دارد عده ای را قربانی می کند
پزشکان و متخصصان بهداشت ، می دانند علت این سرعت انتقال ها چیست و دستوراتی هم می دهند و دستورات، معمولا برای سردسیر و گرمسیر یکسان است، شستن دست ها، ماسک زدن و رعایت فاصله و ...
من که اهل گرمسیرم می دانم در این ماه ها، گرما از تمام تن آدم، جویِ عرق روان می کند و حساس ترین نقطه تعریق، صورت است.
با توجه به این که ویروس کرونا روی سطوح می نشیند و می ماند و بیشترین شکل انتقالش هم از دست ها به صورت است،
آیا متخصصان ما تعریق را یکی از عوامل مهم افزایش مبتلایان نمی دانند؟
اگر کسی در هر کدام از این شهرها روزانه یک بار از خانه بیرون برود و ده دقیقه در هوای آزاد راه برود، ۳۰ تا ۴۰ بار باید عرق خود را بگیرد و دست بر پیشانی و چشم و گونه ها -با دستمال یا بی دستمال- ببرد.

به نظرم باید برای پیشگیری بیشتر هشدار داد.