حسام حق پرست

پیش درآمد:

اوضاع واحوال موسیقی ایران در شرایطی به سر می برد و ایّام می گذراند که پس از وداع ابدی بزرگانش گویی تنها و تنها آثار به جای مانده را اگر خوب دریابی و بشنوی،همین تو را بس! چه هر چه می نگری بزرگی نیست تا بزرگی کند و قافله سالار شود!

گذری و نگاهی بر تاریخ معاصر موسیقی ایران که "گلها" چگونه شکل گرفت و چگونه جاودانه شد با آن همه حضور چهره های ناب و بی تکرارِ گل زار شعر و ادب و موسیقی و بعد از آن روایت دیگر یعنی "کانون"، "چاووش و آن حجم تولید و تکنوازی و گروه نوازی با نگاهی متفاوت در می یابیم که امروزه هر چند بر مقدار و تعدد و تکثر نوازنده، آهنگساز و علاقه مندان به موسیقی افزوده شد، اما سئوال اینجاست که آیا کدام یک از این همه حجم تولید شده به ماندگاری رسیده و بر زبان ها جاری و به خاطر سپرده شده اند و کدامشان خاطره سازند؟

به راستی اشکال و بهتر بگوییم شکاف کار کجاست و کجای کار می لنگد که اثر و ساخته ای جان نمی گیرد؟

 آن قدر دلایل و چرایی وجود دارد که گاه ماجرا ملال آور می شود و البته نمی بایست از جوانه ها غافل شد چه شاید بالاخره روزی روزگاری دوباره موسیقی ایران دوره ای  خوش تر را تجربه کند.

پرویز مشکاتیان؛

با حضور و عمر گران مایه اش، آهنگسازی، تنظیم، گروه نوازی و تک نوازیِ سنتور را در موسیقی ایران تعریفی دیگر بخشید و چه مخاطبان بی شماری که با ساز و ساخته های مشکاتیان موسیقی ایرانی را داخل و خارج مرزها شنیدند و شیفته ی صدای خاصِ "گروه عارف" به سرپرستی اش شدند.

ذات و جوهره ی درونی و بُن مایه های انسانی، ژرفای نگاه و اندیشه،تسلط بر ادبیات کلاسیک ایران و بی شک شناخت و مطالعه ی فلسفه باعث شد تا به خلق آثاری بپردازد که؛

تاریخ است و جغرافیا.

فلسفه است و پرسش گری.

شعر است و ادبیات فارسی.

با این همه اما باقی ماند؛

 هزار باده ی ناخورده...

 هزار زخمه ی ناشنیده ی آن سرو..!