داشتن رابطه سالم با دیگران تاثیر فراوانی در افزایشِ کیفیت زندگی ما دارد، ولی ما به دلایل مختلف از عهده این کار بر نمی آییم. متاسفانه، نه در دوران کودکی و نوجوانی در مدرسه و نه در دوران جوانی در دانشگاه، هیچ درس و تمرینی را با عنوان دانش و مهارت های زندگی در حمل، نیاموخته ایم! گویا از منظرِ متولیان آموزش و پرورش و آموزش عالی، مهم تر، انباشتنِ اطلاعات مربوط به علوم پایه، تجربی و حفظیات علوم انسانی بوده است!
از خانواده ها هم که گرفتارِ نیازهای ابتدایی زندگی و بی خبر از همه جا هستند، نیز در این باره نمی توان توقعی داشت!
جای تاسف است که در زمانه ای چنین پیچیده که شناخت ماهیتِ آدمیان و برقراری روابطه موثرِ میان آن ها، بسیار دشوار شده و احتیاج به دانش فراوان دارد ما همچنان به آزمون و خطا دل بسته ایم و خطا در خطا را پیوسته تجربه می کنیم و در نتیجه از نهاد خانواده و خویشان گرفته تا روابط میان دوستان و همسایه ها و غریبه ها دچار معضلات اساسی هستیم!
یکی از علل ناکامی ما در رابطه با دیگرانِ نزدیک و دور، ناتوانی ما در درک و رعایت فاصله هاست... شناخت حد و حدود فاصله های میان ما و دیگران می توانند کیفیتِ زندگی ما را به طور قابل ملاحظه ای بهبود بخشد... ناگفته پیداست که میزان فاصله ها به درک عمیق ما نسبت به حالات و روحیات دیگران بستگی دارد، البته که حالات و روحیات دیگران به عوامل وراثتی و محیطی که آنها در آن پرورش یافته اند بستگی دارد. شناختی عالمانه نسبت به ماهیت دیگران و چگونگیِ آغاز رابطه، حفظِ حدود و ادامه رابطه می تواند شرایطِ یک زندگیِ حوشحالانه را فراهم آورد.
یادداشت زیر را در این باره می خوانیم:
"ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﻣﻘﺪﺱ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﻣﻘﺪﺱ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ: ﯾﮏ ﻓﺎﺻﻠﻪ...!
ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯼ ﻣﻘﺪﺱ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﻳﺪ!؟
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﻌﺎﺑﺪ ﻭ ﻣﺴﺎﺟﺪ مقدس، ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯼ ﻣﻘﺪﺱ ﺩﺍﺭﻧﺪ...!
ﻓﺎﺻﻠﻪﯼ ﻣﻘﺪﺱ ﻳﻌﻨﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﺸﺪﻥ ﺑﻪ ﺣﺮﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﺣﻖّ ﻣﺴﻠّﻢ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ!
ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯼ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻣﺘﺮ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻓﮑﺮ، ﺭﻋﺎﯾﺖ ﺷﻮﺩ.
ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﺣﻖّ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﻫﺮﻃﻮﺭﮐﻪ ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺳﺮﮎ ﺑﮑﺸﯿﻢ ﻳﺎ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﻛﻨﻴﻢ، ﺣتّی ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﺎﻥ..."(؟)