گاهي بهترين نوشته مي تواند بيان يك رخداد ،يك واقعيت روزمره، يك رفتارعادي نماي زندگي باشد.
گاهي مواقع انعكاس يك واقعيت بيشتر از انبوه مقالات تاثير گذار است. و صرف طرح آن مي تواند فرياد در گلو مانده بغضي باشد كه قشري از جامعه بر دوش مي كشد.
ياداشتي در صفحه اينستايي هم دانشگاهي خود در سال هاي دور از دسترس مرا به پرسشي و تاملي واداشت !؟پرسشي كه هر عزيزي آن نگاشته را بخواند بغض در گلو مي شكاند و مي خواهد فرياد مادرانه مادران سرزمين را به گوش شنوايي برساند و دوايي بر زخم و داغ آنان بنهد
بي هيچ تغيري اصل بغض مادرانه او را مي نويسم تا شايد گامي در احياي حقوق زنان و مادران سرزمين برداشته شود و شيوه نامه هاي ناقض حق زنان از جامعه رخت بربندد.
ناگفته نماند اين همكلاسي ارجمند بانويي است كه رشته ي حقوق را به سوداي رفع هرگونه تبعيض و در راستاي احياي برابري و مواسات تا مقطع دكتري حقوق خصوصي خواند و از جمله پنج تن بانواني بود كه در بعد از انقلاب اسلامي به عنوان قاضي وارد دستگاه قضاء شد.و اينك پس از بارنشستگي نيز در كسوت وكالت دادگستري نقش بسزايي در جامعه ايفاء مي كند.
و اما نوشته ايشان:
« ما هیچ...... ما نگاه

امروز واقعه ای رخ داد که باب درد دل مرا باز کرد.
ماجرا از این قرار است پسرم در کنکور سراسری ۹۹ رشته پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان پذیرفته شد و من امروز رفتم دبیرستان محل تحصیلش تا مدارک تحصیلی اش را بگیرم برای ثبت نام دانشگاه.
که متاسفانه به من گفته شد علیرغم احترامی که برای شما قائلیم ولی شیوه نامه هست که فقط به پدرش، مدارک را تحویل می دهیم.

آنجا بود که بیش از همیشه لمس کردم در کشور ما زن بما هو زن هیچ ارزشی ندارد.

وقتی تمام سختی هایم در راه تحصیل فرزندانم را مرور کردم و نقش خودم را گام به گام همراه آنان از مدرسه خوب، کلاسهای عالی، خرید کتب مورد نیاز، همراهی لحظه به لحظه با تمام دغدغه های آنان در سیستم آموزشی غلط و خیلی ناگفته های دیگر به مراتب خیلی بیشتر از نقش پدر آنان دیدم،
و بعد در کنارش سالها مسئولیتهای سخت قضایی در دادگستری بدون اینکه در طول خدمتم خطایی کنم و کیفرخواستی برایم صادر شود...
من که خود زمانی سرپرست محاکم خانواده بودم و یا مسئولیت سایر قسمتهای مختلف دادگستری را داشتم و هنوز مدیریت من زبانزد همکاران قضایی است، حق اینکه مدارک تحصیلی فرزندم به من تحویل داده شود را ندارم.
مادری که با تمام اینهایی که شرح دادم دو فرزند خود را روانه دانشگاه علوم پزشکی نمود تا در ساختن آینده کشور نقش خود را ایفا کرده باشد
(دخترم نیز در کنکور سال ۹۶ پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان پذیرفته شد)
حالا در جواب مسئول دبیرستان و اینکه مدارک طبق شیوه نامه به شما تحویل داده نمی شود،
هیچ ندارد که بگوید... هیچ ...

ما هیچ.... ما نگاه....»

     حال بايد از خود بپرسيم آيا مادري كه پا به پاي پدر در تربيت فرزند مي كوشد مي بايست از چنين حق كوچكي محروم باشد؟!
آيا نمي توان با نگاهي جامعه شناسانه به دغدغه هاي مادرانه سرزمين پاسخ صحيح و مثبت داد؟. آيا اين شيوه نامه با اصول ١٩ و ٢٠ر ٢١ قانون اساسي كه به برابري حقوق زن و مرد پرداخت همسوست؟!
و بسيار آياهاي ديگر كه در مجالي ديگر به بررسي حقوقي موضوع پرداخته خواهد