هر چه قدر بیشتر در احوال انسانِ این روزگار می نگرم بیشتر متقاعد می شوم که" سياره ما ديگر نيازى به آدم هاى موفق ندارد! اين سياره به شدت نيازمند افراد صلح جو، درمانگر، ناجى، قصه گو و عاشق است ... " (دالایی لاما)

هر چه قدر بیشتر می اندیشم، بیشتر متقاعد می شوم که مفهومِ "موفقیت" که زمانی عصای دست ما برای کار و تلاشِ هدفمند در جهت زندگی آرام تر بود، امروزه استحاله شده و نه تنها دیگر عامل خوشحالی و تحقق خوشبختی نیست، بلکه دقیقا مانعِ جدّی خوشبختی و خوشحالی ما شده است!  چرا که ما، در این روزگار، دیگر نمی کوشیم تا در کار و کسب تحصیلات و ثروت و هیکل و غیره(شاخص های موفقیت) ارتقا پیدا کنیم تا حالمان بهتر شود و خوشحالانه تر زندگی کنند بلکه تقلّا می کنیم تا در این شاخص ها به رتبه های بالاتر ارتقا یابیم و این ارتقا - شما بخوانید موفقیت- را ابزار و وسیله نمایش خویش و پُز دادن به دیگران قرار دهیم!

این حکایتِ غم انگیزِ انسان به اصطلاح مدرن، در کشور ما، متاسفانه ظهور و بروزِ بیشتر یافته و هر روز هم بر شدت آن افزوده می شود و بیشتر قربانی می گیرد و خوشحالی را می ستاند و گَرد غم و اندوه را بر زندگی می افشاند!

در روزگاری این چنین تیره و تار باید این جمله را با آب طلا نوشت و با صدایی هر چند رساتر برخواند تا شاید در جان و رفتارِ ما اثر کند و از این تیره روزی ها نجاتمان دهد: "سياره ما ديگر نيازى به آدم هاى موفق ندارد! اين سياره به شدت نيازمند افراد صلح جو، درمانگر، ناجى، قصه گو و عاشق است..."

ما چاره ای نداریم یا باید همین مسیرِ به اصطلاح موفقیت را ادامه دهیم و در نبرد ارتقا، آبرو و امنیت و آرامش و حیثیّت و هستی خویش را ببازیم و دیگران را نیز در برابر و یا به دنبالِ خویش به دره های نابودی و بی آبرویی بکشانیم و یا دست از این حماقت و مسابقه رو به عقب برداریم و در حد وسع و توان خویش بکوشیم و زندگی کنیم.