سرِ مغرب:
همه ی کُموترا رو داخل کُله فرستاد،ملافه ش پهن کرد و خیره به سقف آسمون دراز کشید.
شب!
صدای نی جفتیِ محمد نی زن از توی خونه ی جمبویی!
نی جفتی و صدای رازناکش که مثل همیشه در بزمِ طرب هم محزون و غمین هست!
تمام تنش خیس بود!
شرجی انگار نم نم بارون می اومد و با اشک های روی صورتش یکی می شد!
هیچ نسیمی نبود،هیچ!
هوا؛دَم!
آسمون هم خفه!
پارچ آبی با تکه یخی!
حالا صدایی شنیده نمی شد حتّا از قلبش!
پیچ رادیو را پیچاند؛
حفل ام کلثوم
رباعیات خّیام
کوکب الشرق
زلال و صاف، بدون خَش:
سمعت صوتاً هاتفاً فی السحر نادی من الغیب...
و صداهایی از داخل تابوت می شنید؛
هذا ما وعدنا الله و رسوله...