پیاده روی های من در کنار خلیج فارس امّا گاهی،اتفّاقی دیدار و گفتاری هر چند کوتاه و گذرا با اهالی ورزش و فعّالان هنر و البته بیشتر پیشکسوتان فوتبالِ بوشهر به همراه دارد و لحظاتی عزیز و شریف شکل می گیرند و هر چند بر من حال و هوایی غریب می گذرد و گاه غمگنانه!
چه انگار دوباره دستان کودکانه ام را در دست های "جاودان یاد پدرم" گذاشته و در خیال خود همراه پدر به استادیوم بوشهر رهسپار می شوم!
روی سکوها چنان شور و شعف و هیجانی جاری ست که تماشاگران،بالاترین دمای هوا و بیشترین درصد شرجی بندر را حس نمی کنند و غرق در؛
فوتبال!
و فوتبال!
و فوتبال شده اند!
تو گویی تاریخ، جغرافیا، جامعه شناسی،
فرهنگ و ...همه و همه،همیشه در برابر این ابرقدرت و پُربیننده ترین رویدادِ اجتماعی جهان یعنی فوتبال تسلیم و مطیع اند!
آقای ابراهیم رفعت بوشهری؛ فوتبالیست متبحرّ و فنّیِ سال های نه چندان دور را چندی ست حین پیاده روی می بینم.
سلامی و کلامی و عرض ادبی و گذری کوتاه از گذشته ها که اسمی و عنوانی بر آن گذاشتم؛
"دیدارهای خاطره!"