خود را به نشنیدن می زنم ، به ندیدن، به نگریستن، به نفهیمدن می زنم اما افاقه نمی کند هی خبر پشت خبر، هی درد پشت درد، هی زخم پشت زخم...هی بغض پشت بغض

ابرها هم پیش چشمان مردمان داغدار این سرزمین کم آوردند.خبر کوچ پیاپی همکاران جان و هموطنان دل از هر کرانه به دل خسته و تن رنجور هجوم می آورند و در آوار این همه سوگ؛ سرگشته ، حیران ، مبهوت و گیج و منگ در خود مچاله و هرگز به بارو نمی نشیند که اینسان سخت جان در برابر این همه زخم تاب می بود.  نمی دانم از صبوری است یا عمق زخم ها و شدت دردها از قلمرو ادارک  بیرون است.

کافی است کمی با خود مرور کنیم در این روزهای قرنطینگی چه و چند مرغ خوش الحان از زمین چرکین به آسمان پرکشیدند. در جغرافیای کوچک هر محله  و شهر  گل های سرسبدی پرپر شده اند که سال های سال  بگذرد و گیتی چون آنان را نبیند. سرمایه های گران سنگی که سترگی شان ز حد بیرون است و چون برگ ریزان خزانی فرو می غلتند و صاحب منصبان به جای تدبیر و درمان،  در ولع این پست و آن منصب  از هم سبقت می گیرند و جان شهروندان را به ارزنی حساب نیاورده و بر منابر و مناصب خودخواهانه، آن می نمایانند که نیستند .

درپستوی قرنطینگی؛ پنجره شبکه های اجتماعی، تنها گذرگه دیده و بازدیدهایمان شده و دل خوش از رد عبور واژگان سلامتی همدیگریم. اما اما حجم استوری ها و استیکرهای وداع با یاران جان، سردرب هر اتاق و اکانت را سیاهپوش نموده و هر لحظه زخمی  در پی زخمی دیگر نه التیام که درحجم درد نو، نوبه نو می شود و در هجوم این همه درد گم می شویم .

و امان  از لحظه ای که استیکر و تصویری جدید همچون الهم اشف کل مریض و التماس دعا در اتاق ها و بر استوری ها رخ گشاید.  ورای هر باور و باورمندی، چشمان خیس و دست ها به سمت آسمان،  فواره ی خواهش می شوند چراکه یاری و رفیق جانی دیگر بین زمین و آسمان در تردد و تردید است و تو می مانی که ز التماس دعا کار برمی آید یا به تدبیر و امید. اینجاست که درک می کنی در بطن هر واژه رازها نهفته است رازی ز استیصال،  رازی ز خودکردگی ، رازی ز واماندگی و درماندگی. رازی ز نیاز از بی نیاز هستی ...

درهفته ای که گذشت برنامه سرای مهر رادیو بوشهر، نگین خود را در بغض سنگینی به آرامستان هنرمندان بدرقه کرد. نگینی که به حق در حلقه ی هنرمندان نابغه بود. نابغه ای از جنس مهرورزی و مهربانی و در تهیه کنندگی سرای مهر  می کوشید بذر مهربانی را در گستره ی میهن بیافشاند و با طعم عشق به هم نوعان خود، بنیان خانواده ها را به طراوت رویاند و جهان را  به عطر زیبایی بیآراید.و چه بسیار نگینی های دُردانه ای که هر روز ز بی تدبیری ها در حال پرپر شدن و پرکشیدنند و جگرگوشه هایی چون پارمیس ها(1) و دلدادگانی چون پیمان ها(2) رخت عزا می پوشند ز مهر مادری محروم و در فُرقت یار می سوزند.

اگر جنگ هشت ساله طی 2888 روزِ آن 188015 نفراز فرزندان این خاک را در خون خود غلتند و خانواده ها را داغ دار نمود ویروس کوید 19 در فاصله 30 بهمن 1398 تا به امروز که 14 شهریور 1400 است یعنی در ظرف 564 روز برابر آمار رسمی 110674 (صد و ده هزارششصد و هفتاد و چهار) نفر از فرزندان این سرزمین را پرپر کرده و خانواده ها را در سوگ و ماتم نشانده است. با یک حساب ساده در می یابیم میانگین کشته های جنگ 66 نفر در روز بوده در حالی که میانگین کشتار کرونا در امروز بالغ بر 196 نفر در روز است که شوربختانه این میانگین هر روز رو به فزونی دارد. بماند که بسیاری بر این باورند که آمار واقعی کشتار ویروس کرونا بسیار بیشتر از آمار رسمی است.

براستی چه کسی مسئول این همه داغ و ز کف رفتن سرمایه های بی بدیل زندگی است؟! مگر نه این است که مردم بر حاکم حقی دارند و حق حیات بدیهی ترین حق هر شهروند است و در اصول متعدد قانون اساسی از جمله اصول 20 و 21 و 29و 43 بر آن تاکید شده است و هر قصورو تقصیری در انجام وظیفه موجب استحقاق کیفر خاطی است.

در جهانی که مسئولیت کیفری بدون تقصیر حاکمان در راستای مصلحت مصالح عمومی، حکم فرماست باید از خود سوال نمود چرا مقامات مسئول بصورت علن در رسانه های رسمی سخن از تقصیری این و آن و حواله رفع مسئولیت از خود به دیگری می دهند و مراجع نظارتی و قضائی بویژه نماینده رسمی جامعه یعنی مدعی العموم (دادستان) ورود نمی کند؟! حداقل انتظاری که می رود این است که مدعی العموم می بایست در پاسداشت حقوق شهروندان، عوامل موثر در هجوم این حجم از کشتار و نسل کشی خاموش کرونا را مورد استنطاق و پیگرد قانونی قراردهد.

مگر نه این است که حق اداره شایسته و حسن تدبیر نظام امور کشور، حق مسلم شهروندی است و قوانینی چون قانون ارتقاء سلامت نظام اداری و مقابله با فساد مصوب 1390 مجلس در این راستا تدوین شده است؟! که اگر همین یک مصوبه به نحو احسن اجرائی می گردید امروز ما با این حجم از آمار روبه فزون جانباختگان کرونا روبرو نمی بودیم .

 آیا با مطالب و مصاحبه هایی که در رسانه های رسمی منتشر می شود شکی در بی تدبیری ، قصور و تقصیر مسئولین امر در پیشگیری از شیوع بیماری و تامین واکسن وجود دارد؟! که قطعا چنین نیست و هرگونه کوتاهی در برخورد با عوامل موثر درشیوع این ویروس ، در واقع خواسته و ناخواسته نوعی همراهی نمودن در این رفتار نسل کُشانه است. به تبع بر ذمه همه نهادهای نظارتی ، قضائی و مردم بنیاد است که در راستای پاسداشت حقوق مسلم شهروندی و حفظ کرامت جان و مال و خانواده و کیان این سرزمین همت گمارده و در مقابله با فساد و بی تدبیری در امور جامعه، و ز کف رفتن این همه سرمایه ی غیر قابل جبران، قانون محورانه مطالبه گر باشند. بیایید از خود سوال کنیم چگونه است که سوگا نخست وزیر کشور ژاپن در روز جمعه 13 شهریور 1400  با اعلام عدم مطلوبیت عملکردش در مهار ویروس کرونا استعفاء می دهد اما وزیرپیشین بهداشت کشور ما با این همه ناکارآمدی مورد تشویق و تمجید قرار می گیرد؟! از خود بپرسیم کجای کار ما می لنگد که اینسان در احقاق حق خویش نامهربان شده ایم.

پانوشت:

نگین کتویی زاده مجری،گوینده، نویسنده و تهیه کننده رادیو بوشهر و بازیگر تئاتر سه شنبه ۹ شهریور ماه بر اثر بیماری کرونا درگذشت.وی تحصیل کرده رشته تهیه کنندگی رادیو و از سال ۱۳۷۵ در صدا و سیمای مرکز بوشهر مشغول به کار بود.نمایش هفته، سراخونه (سرای مهر)،سلام بوشهر، ساعت سلامت و شما بپرسید از جمله برنامه های است که وی در صدا و سیمای مرکز بوشهر تهیه کنندگی آنها را بر عهده داشته است. وی همسر پیمان زند بوده و پارمیس تنها فرزند این زندگی مشترک است.

اصل ۲۰ قانون اساسی

«اصل بیستم: همه‏ افراد ملت‏ اعم‏ از زن‏ و مرد یکسان‏ در حمایت‏ قانون‏ قرار دارندو از همه‏ حقوق‏ انسانی‏، سیاسی‏، اقتصادی‏،اجتماعی‏ و فرهنگی‏ با رعایت‏ موازین‏ اسلام‏ برخوردارند»

اصل ۲۱ قانون اساسی

«اصل‏ بیست و یکم: دولت‏ موظف‏ است‏ حقوق‏ زن‏ را در تمام‏ جهات‏ با رعایت‏ موازین‏ اسلامی‏ تضمین‏ نماید و امور زیر را انجام‏ دهد : 1- ایجاد زمینه‏ های‏ مساعد برای‏ رشد شخصیت‏ زن‏ و احیاء حقوق‏ مادی‏ و معنوی‏ او. ‎‎‎‎‎‎2 - حمایت‏ مادران‏، بالخصوص‏ در دوران‏ بارداری‏ و حضانت‏ فرزند، و حمایت‏ از کودکان‏ بی‏ سرپرست‏. ‎‎‎‎‎‎3 - ایجاد دادگاه‏ صالح‏ برای‏ حفظ کیان‏ و بقای‏ خانواده‏. ‎‎‎‎‎‎4 - ایجاد بیمه‏ خاص‏ بیوگان‏ و زنان‏ سالخورده‏ و بی‏ سرپرست‏. ‎‎‎‎‎‎5 - اعطای‏ قیمومت‏ فرزندان‏ به‏ مادران‏ شایسته‏ در جهت‏ غبطه‏ آنها درصورت‏ نبودن‏ ولی‏ شرعی‏.»

اصل ۲۹ قانون اساسی

اصل‏ بیست و نهم: برخورداری‏ از تأمین‏ اجتماعی‏ از نظر بازنشستگی‏، بیکاری‏، پیری‏، ازکارافتادگی‏، بی‏ سرپرستی‏، در راه‏ ماندگی‏، حوادث‏ و سوانح‏، نیاز به‏ خدمات‏ بهداشتی‏ و درمانی‏ و مراقبتهای‏ پزشکی‏ به‏ صورت‏ بیمه‏ وغیره‏، حقی‏ است‏ همگانی‏. دولت‏ موظف‏ است‏ طبق‏ قوانین‏ از محل‏ درآمدهای‏ عمومی‏ و درآمدهای‏ حاصل‏ از مشارکت‏ مردم‏، خدمات‏ و حمایتهای‏ مالی‏ فوق‏ را برای‏ یک‏ یک‏ افراد کشور تأمین‏ کند.

بند ۱ اصل ۴۳  قانون اساسی

«اصل‏ چهل و سوم: برای‏ تأمین‏ استقلال‏ اقتصادی‏ جامعه‏ و ریشه‏ کن‏ کردن‏ فقر و محرومیت‏ و برآوردن‏ نیازهای‏ انسان‏ در جریان‏ رشد، با حفظ آزادی‏ او، اقتصاد جمهوری‏ اسلامی‏ ایران‏ بر اساس‏ ضوابط زیر استوار می‏ شود: ‎‎‎‎1- تأمین‏ نیازهای‏ اساسی‏: مسکن‏، خوراک‏، پوشاک‏، بهداشت‏، درمان‏،آموزش‏ و پرورش‏ و امکانات‏ لازم‏ برای‏ تشکیل‏ خانواده‏ برای‏ همه‏....»