خدا را شکر، خد را شکر. اداره ی تیلیفون، نمره اول اداره در مملکت مان. حالا بگوسیچه؟

شگرخدا اصلا و اَبِداً گهی تیلیفون قحط نمی شه. می گن تو فرنگسون همش تیلیفونا قحطن و مردم همش فحش اداره ی تیلیفونشون می دن و تُف نعلت رئیسِی مملکت می کنن. دوم، تو بوشهر بگرد، کیچه وُکیچه، اگه یه چالی چُمبالی مال اداره ی تیلیفون پیدا کردی، بییِن تُف تو صورت مو بندازین. اداره تیلیفون وقتی سی رَعفِ خرابی تیلیفون گُود می زنه، فوری گُودکو پُر می کنه. تو فرنگ وقتی میان یه خطی دُرُس کنن، پِسِش صدتا خط دیگه قحط می کنن راشون می کِشَن می رَن، دیگه مَحل کسی هم نِمیلَن. او روز، دیدم ننه میش باقر کَب رجب، منقل تِشی دِسِشِن هاسی میره اداره تیلیفون، گفتم :سیچه منتقل تشی دِسِتن؟ گفت :می خوام برم، سی آغی رئیس تیلیفون زاغ دینِشت کنم که چیش نخوره. خیلی زحمت می کشه سی شهر. بچه ی شهرن دلش سی همشهریاش می سوزه.

به ای قبله، وقتی سی خرابی تیلیفون کیچه ها گود، می کنن، بعد کارشون، رئیس شصخاً (شخصا) میاد با بیل گود پُر می کنه.

گفتم:راس می گی؟ گفت :دروغم چنن، برو پرس مردم بکن تا سیت بِگَن، برو آثار کارشون تو کیچه پَس کیچه ها سیل کن تا باور کنی.