حسام حق پرست
رادیوی ماشین...
علیرضا افتخاری...
می خواند و می خواند...
گاهی هم انگار داد می زد...
و آهنگی که...بالاخره در نیافتم چه شد!؟چه نشد و...!؟
صدای افتخاری را در آلبوم "سرو سیمینِ " استاد محمّد علی کیانی نژاد شنیدم.
تنظیم های فنّی،مهندسی و مقتدرانه ی استاد کیانی نژاد در تاریخ معاصر موسیقی ایرانی که تا آن زمان جزء در میان تنظیم ها و آثار استاد پرویز مشکاتیان نشنیده بودم!
نسل ما تصنیفِ "بیا تا گل بر افشانیم" ساخته ی استاد حسین علیزاده را با صدای افتخاری شنیدیم...
"خودم گًفتا:"
حال موسیقی را چه خوب نگاه داشتند بزرگانِ کاربلد و تمام عیارِ اهلش!
صدای افتخاری برای من دقیقاً با همین دو اثر ماندگار شد.
براستی نبودِ آهنگسازانِ ناب و بی تکرارِ موسیقی سنّتی ایران و نَساختِ جاودانه های موسیقی را بدون گَنجِ گذشته چگونه می توان تاب آورد!؟!؟