من برای چه زنده هستم و معنی زندگی من چیست؟ این مهم ترین مساله و یا دغدغه است که یک انسان خردمند همواره با خود دارد؟ انسانی که نمی خواهد زندگی اش بیهوده باشد بالاخره باید به این مساله پاسخ دهد تا بتواند لذت ها و خشنودی پایدار داشته باشد و از زندگی کردن احساس رضایت کند. دکتر فرانکل در این باره تاملی به سزا و ارزشمند دارد که با هم می خوانیم:
"گرچه معنی جویی در وجود بشر نهفته است ولی آیا زندگی را معنایی هست؟ آیا می‌توان از معنی زندگی تعریف روشنی ارائه داد؟ واقع آن است که بر مبنای نظریة فرانکل، باور معنای زندگی»اشراقی»است که بر زندگی هر فردی می‌تابد و اگر فرد نسبت به آن هشیار باشد زندگیش را روشن خواهد کرد. کسی نمی‌تواند به زندگی دیگری معنا بخشد زیرا «معنای زندگی امری شخصی است، نه عام، لذا هر انسانی باید خود به دنبال یافتن معنای زندگی خود باشد» و به دلیل همین شخصی بودن معنای زندگی است که «پرسشهای مربوط به آن را با عبارات گسترده و کلی نمی‌توان پاسخ داد، بلکه هر فردی دارای وظیفه و رسالتی ویژه در زندگی است که تنها خود او می‌تواند آن را تحقق بخشد. بدون تصور هرگونه جانشینی برای وی زیرا زندگی قابل برگشت نیست».بدین ترتیب « هر موقعیت از زندگی فرصتی طلایی است که گره‌ای به دست انسان می‌دهد تا شانس گشودن آن را داشته باشد. »
براین اساس، انسان آن کس نیست که می‌پرسد «معنای زندگی» چیست، بلکه کسی است که این پرسش از او می‌شود. زیرا این خود زندگی است که این سؤ‌ال را به آدمی عرضه می‌کند و انسان می‌باید با پاسخ دادن به زندگی جوابی برای «چرا»یی زندگی بیابد». نکتة درخور توجه آن که حتی «ناامیدی به خاطر تهی و خالی از معنا بودن ظاهری زندگی یک دستاورد بزرگ انسانی است نه یک روان رنجوریِ روان‌زادی و «قدرت جویی» (مهمترین اصل در روانشناسی آدلر) و آنچه ممکن است «لذت جویی» (مهمترین اصل در روانشناسی فروید) خوانده شود، هر دو جایگزینی برای یک معنا جویی ناکام مانده می‌باشند».
از دیدگاه فرانکی تحقق معنای زندگی از سه راه ممکن است:
2- کسب تجربه‌های والایی چون برخورد با شگفتیهای طبیعت و فرهنگ و... و یا درک فردی دیگر، یعنی عشق ورزیدن به او.
3- تحمل درد و رنج*
* صدیقه ذاکر، صدیقه، نگاهی به نظریه فرانکل در روانشناسی دین، قبسات 1377 شماره 8 و 9