در روزگاري كه بشر با تمام سرعت از مدرنيته گذر و به سمت پسا مدرنيته پيش مي رود.

در روزگاري كه قلم هاي نوري جاي كلك و دوات را گرفته ومانيتور  در قامت بوم نقاشي و سن موزيسن رخ مي نمايند.

در روزگاري  كه پا به سياره ديگر گذاشتن رويا محال آدمي نيست و تجربه زندگي است.

در روزگاري كه درختان، چهارفصل  زير بار محبت براي بشرند

در روزگاري كه بشر گنج را درجنگ مي بيند و آسايش را به قيمت آرامش مي خرد.

در روزگاري كه باورمندي در باربرمندي است!!!؟؟؟

بشر همچنان در پي گمشده ي خويش، سرگشته و حيران است.

گمشده اي كه نزديك تر از او به او نيست

گمشده اي كه نبودش درد و بودش درمان

گمشده اي كه نه در مدارك است و نه در مدارج

گمشده اي كه نوبل داغ دار او  و كروركرور خودكشته در قفاي او

گمشده اي كه اگر رخ بنمايد نه مني مي ماند و نه مايي

گمشده اي كه اصل و اصيل است.

گمشده اي كه بايد در خود جستجويش كرد و يافتش و از هر چه تاريكي رهايي جست....!

گمشده اي كه بهايش تنهايي و تنها شدن است!؟

گمشده اي كه در همين حوالي است....

گمشده اي كه قلم و كاغذ ، راه و گذري است در نشانيش....

به ديگر سخن به فرموده مولانا:

ره آسمان درون است پر عشق را بجنبان

پر عشق چون قوي شد غم نردبان نماند