سید محی‌الدین حسینی‌مقدم

طرح راه‌آهن بوشهر-شیراز، با عمری بیش از یک دهه، یکی از نماد‌های آشکار ناکارآمدی مدیریتی در ایران است. از همان ابتدا، این طرح به جای آنکه بر پایه برنامه‌ای دقیق و اجرایی آغاز شود، به محلی برای مانور‌های تبلیغاتی و وعده‌های بی‌پشتوانه تبدیل شد. آمار‌های رسمی پیشرفت فیزیکی زیر ۱۰ درصد این طرح، خود گواهی بر این حقیقت تلخ است که چیزی فراتر از اهمال و بی‌توجهی در کار بوده است.

در حالی که دیگر کشور‌ها برای رقابت در سرعت و کیفیت خدمات ریلی برنامه‌ریزی می‌کنند، بوشهر همچنان از داشتن یک خط ریلی ساده محروم است. وعده‌هایی که از سوی مسئولان در هر دوره داده شده، از جنس همان باد‌هایی بوده که هیچ محصولی به بار نمی‌آورند. مردم این دیار، بار‌ها چشم به افق دوخته‌اند و گوش به زنگ صدای قطاری بوده‌اند که هنوز نیامده و شاید هیچ‌گاه نیاید.