رسول سعادت نیا- وکیل پایه یک دادگستری

 دیر زمانی است حیرت زده و پرسشگرانه از خود می پرسم مگر غیر از این است که امنیت در صلح است نه در جنگ.امنیت در ارتباطات است نه در انزوا .امنیت در گفتگو و مذاکره است نه در بلواگری و تنش زایی. امنیت در تعقل است نه در هیاهوی بی اساس ودر ادامه باز از خود می پرسم چه شده است که از گذرگاه راه ابریشم؛ گذرگاه ایمن و کم هزینه و پر منفعت سالیان دور و دوران سنتی، در روزگار پیشرفته و مدرن و صنعتی بی‌بهره‌ایم.

در کریدارهای زنگزور، میانه، آی مک و لاجورد که ایران با توجه به موقعیت جغرافیایی، نقش بسزا و کم هزینه‌تری را برای کشورهای مبدا و مقصد می‌تواند داشته باشد دور زده می‌شود و ایران از آورده‌های گوناگون آن به ویژه منافع اقتصادی،گردشگری و امنیتی آن جامانده و محروم شده‌‌است.

اگر واقع گرایانه درپی حقیقت و علت این بی‌بهرگی باشیم درمی‌یابیم ساختار و سکان حکمرانی چندگانه‌ای، مدیریت راهبردی کشور را مختل ساخته و در بزنگاه‌های حساس گرفتار کشمکش‌های داخلی شده و به جای بازی در میدان خود، در میدان بازی بیگانگان گرفتار شده ایم.

چرا؟ چون ما به جای دوراندیشی وکلان نگری صحیح و راهبردی به گفتمان احساسی پرداخته و با پروژه ایران هراسی بیگانگان بی‌آنکه توجه کنیم هم سو شده و در قاب طراحی شده آنان به ژست دلخواه‌شان نمایان شدیم. از اینرو نه تنها در جذب سرمایه‌های کشورهای دیگر موفق نشدیم بلکه با خطا درتصمیمات کلان و مصوبات خلق الساعه اشتباه سبب فرار مغزها و سرمایه‌ها بسیار گشتیم و سرمایه انسانی سترگی از هم‌میهنان خود را از دست داده‌ایم. ثروتی که در دومینوی آن، دارایی‌های غیر قابل جبرانی را که در بر گیرنده آورده‌های فرهنگی ، اجتماعی، اقتصادی می‌بود را از کف داده و لحظه به لحظه این دومینو آثار سخت‌تر و ویرانگری را بر پیکر ایران وارد می‌کند. چه فرصت‌هایی که چونان برق از کف جستند و ما ماندیم و حسرت سرمایه‌هایی که هدر رفته و می‌رود.

در هیاهوهای خودی‌ها و بیخودی‌ها فرصتی دیگر نیز از کفمان پرید و مکانیسم ماشه فعال شد. مکانیسمی که در نشست ۵+١ با پیشنهاد نابجای روسیه‌ی‌روسیاه بر ایران تحمیل گردید و شوربختانه تندروان داخلی به کوس دلواپسی نواختند و بر کرنای تفرقه دمیدند و خادمین را خائن و خائنین را خادم جلوه دادند و اینک نه تنها پاسخگوی کج اندیشی و کج رفتاری خود نیستند بلکه طلبکارانه دست پیش می‌گیرند و از نتایج کج‌رفتاری خود چه در صدور قطعنامه‌های فلج کننده و تحریمی و چه در نافرجام ساختن برجام رو به جلو فرار می‌کنند.

اشخاص و تریبون‌های غیرپاسخکویی که به بلواگری و منافع گروهی بیش از منافع ملی رغبت دارند و خواسته و ناخواسته آب به آسیاب بیگانگان سرازیر می‌کنند.

کنون در هم زمانی روز جهانی جهانگردی و گردشگری و اعمال مکانیسم ماشه و برگشت تحریم‌های ظالمانه بر پیکر مردمان نوع دوست، خون گرم و مهمان نواز ایران زمین با خود پرسشگرانه مرور می‌کنم در زمانی که صنعت گردشگری مهمترین جاذبه خلق ثروت در جهان پیش روست و ایران با برخورداری از کهن اعتباری بی‌بدیل خود و دارا بودن منابع غنی و بی‌همتای گردشگری، بیشترین فرصت جذب گردشگران را در جهان داراست چرا باید از کمترین ره آورد این صنعت برخوردار باشد. آیا وقت آن نرسیده با اصلاح تصمیمات کلان، از دام ایران هراسی بیگانگان خلاصی یافته و در صنعت گردشگری آنگونه که بایسته ایران است بیاندیشم و راهبردی جذَاب در بهره‌مندی از این منبع درآمدی پایدار پی‌بیافکنیم.

یادمان باشد پشت پرده تمامی جنگ‌های اخیر در منطقه اهداف شوم و پلید استعمارگران در تخریب و غارت میراث تاریخی منطقه نهفته‌است تا از گذرگاه ننگین جنگ و اختلاف افکنی، آثار تاریخی غیر قابل نقل و انتقال را تخریب و قابل انتقال آن را غارت و به موزه‌های خود ببرند. که نمونه بارز آن ازبین بردن دو مجسمه بزرگ «صلصال»و «شمامه»بودا متعلق به قرن سوم و چهارم میلادی در شهر بامیان افغانستان به دست تندروان طالبان در اسفند ١٣٧٩است. و یا سلسله تخریب‌هایی که توسط گروه تروریستی داعش در عراق و سوریه از سال ۲۰۱۴ صورت گرفته‌است.

یادمان باشد دور نگه داشتن ما از هویت ملی و منابع عظیم میراث تاریخی بی‌دیل خواست پنهان حکمرانان کشورهای رقیب است که گاهی از آستین تندروان داخلی در تقابل نشان دادن ملیّت با دین بروز می‌کند و زمانی در دسیسه‌هایی دیگرگون بدخواهان این خاک بر تارک ایران زمین می‌تازند زیرا که آنان خوب می‌دانند هر گردشگر خارجی چه میزان فرصت شغلی ایجاد می‌کند و صنعت گردشگری در رونق کشور بیش از سایر صنایع اثر گذارتر است و درآمدی پایدار می باشد.

پانوشت:

🔷 پنجم مهر برابر با ٢٧ سپتامبر روز جهانی جهانگردی و گردشگری

🔷 مکانیسم ماشه یا اسنپ‌بک (Snapback Mechanism) سازوکاری در چارچوب برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) بود که به اعضای دائمی شورای امنیت سازمان ملل متحد اجازه می‌داد در صورت نقض تعهدات از سوی ایران، بدون نیاز به رأی‌گیری، تحریم‌های قبلی شورای امنیت را دوباره اعمال کنند. در ۲۸ اوت ۲۰۲۵، کشورهای فرانسه، آلمان و بریتانیا تصمیم گرفتند که «مکانیسم ماشه» را فعال کنند تا بدین ترتیب، تحریم‌ها علیه ایران طی سی روز، دوباره فعال و برقرار شوند. در نهایت ۶ مهرماه ١۴٠۴ برابر با ۲۸ سپتامبر ۲۰۲۵ فعال شد و قطعنامه‌های تحریمی علیه ایران را بازگرداند.

🔷 داعش در ماه ژوئیه ۲۰۱۴، مقبره یونس نبی را در شهر موصل عراق به‌طور کامل منفجر و ویران کرد.

🔷 داعش روز ۲۶ فوریه ۲۰۱۵ (۷ اسفند ۱۳۹۳) ویدئویی را منتشر کرد که در آن چگونگی تخریب تندیس‌های تاریخی در موزه نینوا در شهر موصل به تصویر کشیده شد.

🔷 داعش در ۶ مارس ۲۰۱۵ آثار باستانی شهر تاریخی «نمرود» متعلق به امپراتوری آشور در شمال عراق را تخریب کرد.

🔷 داعش در شانزدهم اسفند ۱۳۹۳ (۷ مارس ۲۰۱۵) به شهر باستانی «هترا» متعلق به دوران اشکانیان یورش برد و بخش زیادی از آن ویران کرد

🔷 اواخر ماه اوت ۲۰۱۵ رسانه‌ها از تخریب معبد تاریخی «بعل» واقع در شهر باستانی تدمر (پالمیرا) سوریه خبر داده بودند.

🔷 در هفته اول اکتبر سال ۲۰۱۵ گروه دولت اسلامی «طاق نصرت» این شهر باستانی را نیز تخریب کرد

🔷 در ژوئیه ۲۰۱۵ شبه نظامیان داعش در اقدامی علیه میراث فرهنگی، شش تندیس باستانی از جمله تندیس معروف به «شیر اللات» را تخریب کرده بودند.

🔷 دالان اقتصادی هند-خاورمیانه-اروپا یا کریدور آی‌مِک(IMEC) یک دالان اقتصادی آینده‌نگر است که هدف آن تقویت توسعه اقتصادی از طریق تقویت اتصال و یکپارچه‌سازی اقتصادی بین جنوب آسیا، خلیج فارس و اروپا است.مسیر پیشنهادی دالان میان هند و اروپا است که از کشورهای امارات، عربستان سعودی، اردن، اسرائیل و یونان می‌گذرد. یاداشت تفاهم آن ۱۰ سپتامبر ۲۰۲۳ در خلال اجلاس ۲۰۲۳ گروه ۲۰ دهلی نو توسط دولت‌های مذکور رونمایی شد.

🔷 مسیرلاجورد یک مسیر ترانزیتی بین‌المللی است. مسیر در سال ۲۰۱۸ افتتاح شد و افغانستان را از طریق ترکمنستان، آذربایجان و گرجستان به ترکیه وصل می‌کند.

🔷 کریدور میانی” مسیری است که چین و آسیای مرکزی را از طریق قزاقستان، دریای کاسپین، جمهوری آذربایجان و گرجستان به اروپا متصل می کند،

🔷 کریدور زنگزور به یک مسیر ارتباطی استراتژیک اشاره دارد که از منطقه زنگزور در جنوب ارمنستان می‌گذرد و هدف آن اتصال جمهوری آذربایجان به جمهوری خودمختار نخجوان است. این کریدور پس از جنگ دوم قره‌باغ (۲۰۲۰) و توافقنامه آتش‌بس ۱۰ نوامبر ۲۰۲۰ مطرح شد. این کریدور دسترسی آذربایجان بدون نیاز به عبور از ایران یا ارمنستان به نخجوان را فراهم می‌کند و برای ترکیه و آذربایجان، این مسیر می‌تواند به یک کریدور ترانس‌قفقاز (اتصال ترکیه به آذربایجان از طریق نخجوان) تبدیل شود.