هفته نامه پیغام

بعضي از گرفتاري هاي جامعه ما و شايد بقيه كشورهاي جهان سوم و فقير گرفتاري هاي فرهنگي است.

به گمانم اين گرفتاري ها از گرفتاري هاي سياسي و اقتصادي به مراتب مهلك تر است.

يكي از اين گرفتاري هاي فرهنگي كه اغلب قريب به اتفاق ما، چه باسواد و چه بي سواد را گرفتار كرده اين است كه گمان مي كنيم استفاده از واژه "نمي دانم" در حوزه اي حتي در باره موضوعات غير تحصصي معادل "ناداني" و "نافهمي" در زندگي است و باعث كسر شان است.

اي كاش در مدارس، معلمان ما اگر پاسخ سوالي را بلد نبودند از اين واژه استفاده مي كردند و به اين طريقِ موثر به ما آموزش مي دادند كه نمي دانم نه تنها گواه نافهمي و باعث كسر شان نيست بلكه نوعي آگاهي و خردمندي و نشانه شان بالاي آدمي است

نشانه فهم بالاي آدمي است  كه براي حرف و شخصيت خود احترام قائل است.

خاطره زير را با هم مي خوانيم:

روزی امتحان جامعه شناسی ملل داشتیم.

استاد سر کلاس آمد و میدانستیم که 10 سئوال از تاریخ کشورها خواهد داد.دکتر بنی احمد فقط 1 سئوال داد و رفت:

مادر یعقوب لیث صفاری از چه نظر در تاریخ معروف است؟
از هر که پرسیدم نمی دانست.

تقلب آزاد بود چون ممتحنی نبود، اما براستی کسی نمی دانست.

همه 2 ساعت نوشتیم از صفات برجسته این مادر؛ از شمشیرزنیش، از آشپزی برای سربازان، از برپا کردن خیمه ها در جنگ، از عبادتهایش و…

استاد بعد 2 ساعت آمد و ورقه ها را جمع کرد و رفت.

14 تیر 1354 برای جواب آزمون امتحان تاریخ ملل رفتیم. در تابلو مقابل اسامی همه با خط درشت نوشته شده بود: مردود!

برای اعتراض به ورقه،

به سالن دانشسرا رفتیم.

استاد آمد گفت:

کسی اعتراض دارد؟

همه گفتیم آری!

گفت خوب پاسخ صحیح را چرا ننوشتید؟!

پرسیدیم پاسخ صحیح چه بود استاد؟ گفت: در هیچ کتاب تاریخی نامی از مادر یعقوب لیث صفاری  برده نشده، پاسخ صحیح "نمیدانم" بود.

همه 5 صفحه نوشته بودید اما کسی شهامت نداشت بنویسد "نمیدانم"!

  منبع: پایگاه خبری تحلیلی پیغام
       لینک مستقیم   :   http://peigham.ir/shownews.aspx?id=109547