هفته نامه پیغام

یدالله رویایی

خواننده سبک خودش را دارد، مثل نویسنده که سبک خودش را در سبک خواننده حضور حدس است و در سبک نویسنده گریز سطر. حضور حدس کمک می کند که نویسنده خودش را معاف از حدس نکند، و گریز سطر کمک می کند که خواننده

خودش را اسیر سطر نبیند. دانه یکی مایسطرون می نویسد و آن یکی مالايسطرون می خواند، و این حادثه در وقت خواندن رخ می دهد؛ این در آن و آن در این می گریزد.

در وقت خواندن آثار دیگران، تمام خودم را به دیگران نمی دهم. همیشه سهمی برای خودم می‌گذارم. و این سهم، دیگری را برای من غنی از من می کند و تمتع های من از خوانش، تکوین همین غناست.

در داخل اثر جزئی از اثر نمی شوم، آنچه بر من اثر می‌گذارد می شوم، و آن چه برمن اثر می گذارد همیشه همانج سهمی ست که از خود می گذارم. در وقت خواندن، بسیار اتفاق می افتد که مضطرب این تکه از خودم می شوم، که در بعضی متنها طوری با جریان متن می رود، و یا جریان متن طوری با او می رود، که آن تکه از من، از پیش، سطر نخوانده را محل اثر، حدس می زند، و از پیش، خود را برای شدن چیزی که نمی داند چیست آماده می کند.

همین حضور نامرئی ست که مضطربم می کند. چرا که نمی دانم در سطر بعد، چگونه مرئی می شود، یعنی چگونه آن چه را بر من أثرمی گذارد کشف می کنم؟ سهمی از آن تکه از خودم را، سهم خودم را؟ من در مدخل متن، در زاویه ای از متن به راه افتاده ام و جاده انتهایی از درخت بر زمینه هایی از نمی دانم، دارد. این جور نوشتها را کمتر دوست دارم. نه به خاطر اضطرابی که به من می دهند، بل به خاطر گاهی که هیچ اتفاقی در سطر بعد، نمی افتد. یعنی که اضطراب را برای چیزی که ندارد داشته ام. چراکه منظر آشنای متن در این نوشتها، خالی از حضور سبک لانه خالی از گریز سطرهاست - می شود. و سطرها همه دز سطح چشم خواننده می مانند. و شیوه‌ی نوشت نویسنده سطح همواری ست در سطح چشم خواننده، که خواننده را در جهل نمی گذارد، ناراحت نمی کند، و به عادت هایش تجاوز نمی کند.

یک متن بی تعدی. و نوشت، وقتي متعدی نیست،لابد می خواهد متعهد باشد و در تعهد خاننده؛ یک نوشت معمول با متن های معمولی! ورنه، در متن غیرمعمول ،و متن بی تعهد، تعدّی همیشه از خواننده است ،با حضور حدس. و حضور حدس در متن، تعالی متن است.

  منبع: پایگاه خبری تحلیلی پیغام
       لینک مستقیم   :   http://peigham.ir/shownews.aspx?id=114276