امیرحسام حق پرست
"قلمْ زخمه"؛ واژه ای ترکیبی ست که سالیانی است آن را خلق نموده و در نوشتارِ به ویژه مرتبط با موسیقی و البته مطالب نوشتاریِ فرهنگی و هنری،به جایِ "این قلم" و یا "نگارنده" آن را مورد استفاده قرار می دهم.
دوستان پرسیدند و می پرسند که ماجرا و شرحِ "قلمْ زخمه" چیست!؟
فراخور حسّ و حال کلامی و توضیحی واگویه می کردم و...
مناسب دیدم تا پس از چند سالی که نوشته ام و از آن می گذرد امّا؛ در روز قلم، سازِ سخن براین واژه ی ساخته و پرداخته شده ی بنده روایتی داشته باشم!
« زخمه»؛ وسیله ی نواختن آلات زهی مضرابی، که به عربی مضراب گویند.
«ستایشگر، مهدی؛ واژه نامه موسیقی ایران زمین»
می زند آن طاس و غوغا می کند
ماه را زان زخمه رسوا می کند
رباب باربد شد سحر پرواز
به زخمه خون چکانید از رگ ساز
(شیرین و خسرو دهلوی)
و دیگر و بیشتر این که:
قلم می نویسد و شرحی بر افکار و آثار..!
زخمه می نوازد و بیان و نمودِ احساس..!
قلم می تراود و زخمه می شکافد و می جوید احوال را!
قلم تاریخ را نگاشت!
زخمه تاریخ را سرودی ساخت!
قلم جامعه را شناساند!
جامعه با زخمه ها ساخته و پرداخته شد به دور از آسیب ها هر جا که اندیشه ای هست!
قلم چگونه زیستن را آموخت!
زخمه با مردمان زیست!
قلم؛زخمه ای شد و نواخت در اعصار!
قلم؛
کِلک خیال انگیزِ "حافظ" شد!
زخمه امّا؛بر سیم زد "جامی"؛
بیا مطربا زخمه یی بر تراش
رگِ چنگ را زین نوا، ده خراش
در جایی "حافظ زبانِ خامه اش" ندارد سرِ بیان فراق!
و "نظامی" که زخمه ای پخته می خواهد؛
مغنّی بیا زِ اول صبح بام
بزن زخمه ی پخته بر رود خام
و شاید همین بس در شرحِ جمعِ قلم و زخمه که در جهان؛
جاری اند و جاودان!
****
سازی نواخته می شود پشت پنجره ای که شیشه ندارد...
گُل های ابریشم ِ کوچه می رقصند!
و بچه ها که در تابستان جاگیر شده اند،
مسیر یکنواختی را طی می کنند
تا هی کروکی قاره ها را بکشند و هی در آب شیرجه بزنند و در اعماق سپری شوند
شاید هم صد سال تنهایی بخوانند.
دهان که با قلم می خواند سیر نمی شود
از مزّه های جهان!
بهتر است تا در کنار چاپخانه تنها باشی و گواهی ها را بچسبانی بر پیشانی ات تا زمین خمیده بماند از دست آوردهای بشر!
منبع:
پایگاه خبری تحلیلی پیغام
لینک مستقیم :
http://peigham.ir/shownews.aspx?id=128792
