هفته نامه پیغام

بی بی سکینه زار محدِ میش قاسم، اومد دُم درِ سرا گفت: دی غومضا بیو با کل زهرا و دی حبیب و سروقد می خیم بریم سالون فرهنگ سی مراسم خدا بیامرز ابریم کل باقر، گفتم: مراسم چنن؟ منظورت فاتحه آن؟ گفت: نه جونا، مراسم یانی، سیش آواز می خونن، چندتا آدمِی فهمیده ی کتابخونه هم میان در بارَش حرف می زنن. گویا زنش هم میارن که خاطره شوهرش بگه. سروقد گفت :همی زن فیسوش؟ کَل زهرا گفت: عامو هیچی نگو، زشتنا.

خلاصه رفتیم تو سالون نشسیم. اول یکی اومد سخندرانی کرد و خدا بیامرزی سی ابریم بیسی کرد. بعد دوراتی یکی دیگه اومد ایهم، یه شِهری خوند سی ابریم. ایکه رفت، یه آدم کتاب خُنده ی دیگه اومد ویسید و اسم کتابِی ابریم اُورد. ول کن هم نبید. سرمون بُرد. هرکموشون هم که حرفشون تموم می شد، ریش شَپ می زدن. دیگه خسه مون شده بید. کیک و چی اُوردن دادنمون، آخَر کار گفتن: حالا یکی میاد نی میزنه، یکی هم شروه می خونه. کل زهرا گفت: ای خوبنا، نه هی هرکی هِل خوش بیاد ور ور ور سرمون درد بیاره. عامو دلمون گرفته، بلکم یه گریه بکنیم یاد شوِرِ بَدبختوم بیفتم که رفت ری اُو سیاه و دیگه وانِگَشت.

آخر آخرآخرو هم گفتن حالا زن استاد میاد بالِی سُکُنچه، تشبیقش کنین.

ما هم ریش شپ زدیم.زن ابریم اومد ری سُکُنچه یه مشتی مُفکِ مُفکی کرد بعد گفت: استاد ابراهیم واقعا یک پدر نمونه بود، همیشه با کتاب عشق می ورزید. برای من باعث افتخاره که با چنین مردی ازدواج کردم، خیلی برایش احترام قائل بودم.

دی حبیب ریش کرد هِل مو، آسا گفت: ای نغل چیش سیاه ما خو شاهد بیدیم چه سر ابریم خدابیامرز می اُوردی. چقه سیتون زحمت می کشید اما قدر دون نبیدین، ایهل سال تا اوهل سال محلش نمی نادین. یادت رفته وقتی ناخوش شده بید، سرجا افتیده بید، سیش می گفتی ابریمو، از دست دیگه آزارو شدم، خدا زودتر وِرِت داره که مو یه نفسی بکشم. بعد مردنش هم تو فاتحه اش هَفه می کرد، می نِشِس تو مجلس و مُفکِ مُفک الکی می کرد و هشیار بید که مِرزِنگِ عَمِلیش نیفته و آرایشش پاک نشه.

کل زهرا گفت : می گم سیچه گفت استاد ابراهیم؟ مگه شوهرش چکار بیدَ؟ دی حبیب گفت: نه جونا، سی کتاب نویسا و کتابخونا، می گن استاد.

حالا هم که ابریم کل باقر اسم در کرده، زنش فیس شووِرش می کنه و نون اسم درکردن شووِرش می خوره.

  منبع: پایگاه خبری تحلیلی پیغام
       لینک مستقیم   :   http://peigham.ir/shownews.aspx?id=165001