عبدالرسول عمادی 
آیا تجربه های شکست خورده حاکمیت دوگانه در ادوار ریاست جمهوری خاتمی و روحانی کفایت نمی کند تا عطای مشارکت سیاسی را به لقایش ببخشیم و آش با جاش به اصول گرایان واگذار شود؟
خون دل خوردن های هر نه روز یک بحران دولت خاتمی و کارشکنی ها در مسیر دولت روحانی برای آشتی با جامعه جهانی کافی نیست که حالا چهار سال یا هشت سال هم هر روز شاهد باشیم که دولت آقای دکتر پزشکیان با معضلات و کارشکنی های روز افزون مواجه شود و خون دل بخوریم؟
چنین دولتی در مرحله اول با سد سکندر مجلس تندرو برخورد می کند و متوقف می شود و نمی تواند وزرای قابلی معرفی کند یا حتی قبل از معرفی به مجلس جلوی نامزدهای پست وزارت سنگ اندازی می شود.
یادمان نرفته که برخی وزرای دکتر روحانی پیشنهاد شانزدهم هفدهم بودند و وقتی رئیس جمهوری تا این حد مقبوض الید باشد آیا دولت قابل اعتنایی که پیگیر مطالبات ملی باشد شکل خواهد گرفت؟
دولت های خاتمی و روحانی با درصدهای بالای مشارکت سیاسی شکل گرفتند و سعی بر تنش زدایی در سطوح داخلی و بین المللی داشتند تا امور را به سلامت طی کنند و کشور بدون تلاطم اداره شود و هر روز مخالفین آنها بیش از پیش جری شدند و جراحت ها بر پیکر منافع ملی وارد آوردند تا آنها را به شکست بکشانند.
با چنین پیشینه ای دکتر پزشکیان چه مزیت و ویژگی خاصی دارد یا شرایط چه تغییر محسوسی کرده است تا اگر او رئیس جمهور شود بتواند کاری از پیش ببرد و از پس بحران سازی های تند روها برآید؟
از سوی دیگر اصول گرایانی که به دنبال تسخیر قوه مجریه بودند و در سال ۱۴۰۰ آن را هم‌به دست آوردند و اکنون برای حفظ خود در پست ها به آب و آتش می زنند مگر می گذارند که آب خوش از گلوی پزشکیان و دولتش پایین برود؟
تحلیل ها تا همین امروز این‌گونه است که از انتخابات مجلس در سال ۹۸ به بعد پروژه یکدست سازی حاکمیت پیگیری می شده و این یکدست سازی تا حد بسیار بالایی تحقق یافته است چگونه می توان پذیرفت که به یکباره این پروژه به بوته فراموشی یا تعلیق نهاده شود و دولتی مرکب از اصلاح طلب ها شکل گیرد و بتواند کاری از پیش ببرد؟
اگر چه همه آنچه گفته شد خطراتی است که هر دولت متفاوتی را در جمهوری اسلامی تهدید می کند و مقابله با چالش هایی که یک دولت اصلاح طلب پیش رو دارد عزم‌آهنین و توان بی نهایت می طلبد اما تجربه واگذاری دولت توسط جریان های تحول خواه نیز نشان می دهد که عدم‌مشارکت ملی ضررهای جبران ناپذیری را متوجه ملت و منافع او می کند و جلوی ضرر هر کجا گرفته شود منفعت است. ممکن است کسانی مدعی باشند که دولت هایی که با مشارکت اکثریت ملت تشکیل شدند هم ره به جایی نبردند و سود سرشاری را متوجه ملت ننمودند اما اگر دولت های مختلف را از جهت ارتقای شاخص های توسعه ملی با هم مقایسه کنیم در می یابیم که‌مشارکت بالای مردم می تواند از وارد شدن خسارات جبران‌ناپذیر به منافع ملی جلوگیری کند و همین کم انگیزه ای برای شتافتن به سمت صندوق های رای نیست مگر این‌که صندوق و رای و مشارکت از هویت تهی شده باشد که در انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم و با امکان رقابت شایسته ای که فراهم شده چنین نیست و امید است که در این دوره انتخابات در معنای اصیل خود قابل تحقق باشد.
پیش بینی ها این بود که یا نامزدهای اصلاح طلب همگی رد صلاحیت می شوند یا یکی دو نامزد با ضریب محبوبیت و‌کارایی اندک تایید می شوند که قدرت بسیج عمومی ندارند و در رقابت با نامزدهای اصول گرا شکست می خورند مانند اتفاقی که در انتخابات سیزدهم افتاد ولی بر خلاف همه پیش بینی ها خیر الموجودین نامزدهای اصلاح طلبان تایید شده است و آنان که از دانش، تجربه، شجاعت، صراحت لهجه، پای بندی به اخلاق، مردم داری و محبوبیت آقای دکتر پزشکیان اطلاع دارند می دانند که با کریمان کارها دشوار نیست! اولا اصلاح طلبان و تغییر خواهان با داشتن نامزدی چون دکتر مسعود پزشکیان مزیت رقابتی ارزشمندی برای جلب آرای عمومی در مقابل رقیب دارند و ثانیا تدبیر، توان مندی، شجاعت و تعامل منطقی دکتر پزشکیان امیدواری بسیاری را نسبت به اصلاح و پیشرفت امور موجب می شود.
به نظر من تایید صلاحیت دکتر پزشکیان حاکی از وجود ظرفیت هایی نهادی در جمهوری اسلامی است که همچنان می توان با بهره گیری از آن ظرفیت ها به اداره کشور با استفاده از برآیند توان‌ملی امید بست.
فرصت حضور دکتر پزشکیان از فرصت های طلایی برای افزایش سرمایه های اجتماعی، انسانی، فیزیکی و جلوگیری از اتلاف سرمایه های طبیعی ما ایرانیان است.
باید با استفاده از این فرصت بی نظیر به خلق فرصت های جدید امید بست.
منبع/ هفت جوش
منبع:
پایگاه خبری تحلیلی پیغام
لینک مستقیم :
http://peigham.ir/shownews.aspx?id=170963
