بیستم مهرماه ۹۸ به "شهر شاعر پرورو... شیراز از گل بهترو..." رفتم، روز بزرگداشت حافظ.
متولیان حاضر نبودند آن یک شب هم کسی را بی بها؛ میهمان لسان الغیب کنند. ورودی زیادی شلوغ بود.
حافظیه پر از دوستداران خواجه محمد بود، در دستشان هر چه بود جز دیوان او، از پفک و پشمک تا دوربین و زنجیر و حتی حیوان خانگی.
تعداد کمی کنار مقبره، زغوغای جماعت فارغ؛ برای هم شعرخوانی می کردند و چند نفری هم غزل های او را به خط می نگاشتند.
دیگران هم فارغ از اینان؛ زلف بر باد داده و دست در دست هم دنبال کشف مدل جدیدی برای جور کردن تصویر دلخواه شبکه های اجتماعی خود بودند.
حافظ اگرچه شعرش در خیل عاشقانش گم بود اما آن شب حال همه را خوب کرده بود. کاش غزلیاتش هم بر جان می نشاندیم تا حال اجتماع همیشه خوب شود.
امروز کمتر خانه ی ایرانی است که به دیوان خواجه شیراز و قرآن زینت نشده باشد؛ اگر این دو؛ زینت بخش دل ها هم می شدند ما با هم مهربان تر می شدیم و جامعه زیبایی رقم می زدیم.
آن شب در آن هیایوی شیرازی ها و ایرانی ها یاد این شعر بیژن سمندر افتادم:
اِی شهر شاعر پَروَرو شیراز از گل بهتَر و کو شاعِرو کو دِلبَروکو ساقی وکو ساغَر
کرونا اگر نبود؛ "دولت عشق" "مرغ خوشخوان" در اولین روز خاکسپاری اش در حافظیه بر "جان عشاق" می نشست و حافظ هم با دوباره با جماعت می خواند "بی تو بسر نمی شود"
پی نوشت:
تلاش خودجوش حافظ دوستان زیادی در سراسر کشور، کودکان بسیاری از این سرزمین را به سمت ادبیات کشانده است، شایسته قدردانی است.
منبع:
پایگاه خبری تحلیلی پیغام
لینک مستقیم :
http://peigham.ir/shownews.aspx?id=118073
