نگارنده این سطور یک دهه شصتی در دهه چهل زندگانی خود است که برای نوشتن درباره سید محمود دعایی و درس‌هایی که مرام و مسلک او به ما و آینده تاریخ ایران می دهد، قلم فرسایی می‌کند. با این اوصاف توصیفات نگارنده البته بر اصحاب و انصار و یمین و یسار، پر واضح و مبرهن است و بیشتر توضیحات واضحات به شمار می رود و شما تنها به یادآورید نماز گذاردن سید محمود دعایی بر پیکر بزرگانی که هر یک قدر و قیمتی در جامعه سیاسی و فرهنگی و هنری ایران داشته و دارند و هر صاحب اندیشه و فکری را به قدر و قیمت دانستن و شمردن و از قِبل آن به جان خریدن هرگونه برداشت و فهمی از این حرکات و سکنات و چشم پوشی و اغماض در مطبوعات و رسانه و سوار بر کشتی حیران و ویران سیاست شدن و در غرقاب عذاب نیفتادنش کاری بس شگرف بود که واقعا نمره بالایی را برای این پیر روشن ضمیر 81 ساله باید کنار گذاشت.
همین که در مرام و مسلک او چه بر پیکر یک نفر از جبهه ملی و یا یک نفر توده ای و یا یک نفر هنرمند محبوب و سرشناس، نماز بگذارد و حرمت و احترام که برای انسانیت قائل بود، به نظرم خودش بالاترین درس است. فراموش نکنیم همه ما ایرانی هستیم و برای وطن و میهن که با هم سر جنگ نداریم. اختلاف ها را بپذیریم و برای دیدگاه های مختلف احترام قائل باشیم. که به قول حافظ:
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است/ با دوستان مروت با دشمنان مدارا
به باید دانست که امروز برخی اقشار اگر به حفظ جایگاه معنوی خود در جامعه ایرانی امید دارند، این شکل و مرام و مسلک شخصیت هایی همچون مرحوم دعایی ها را سرلوحه قرار دادن بر این انگبین بیفزاید وگرنه شوری و تلخی به بار آرد و تلخکامی!
با این وجود به یاد آر شمع مرده و شمع های مرده را! چراغ‌ها و فانوس‌های خاموش گشته را! بر کسی پوشیده نیست امروز به این فرهنگ رواداری و مردم داری بیش از هر زمانی نیاز داریم. به هر ترتیب اگر زعمای قوم با این اندیشه و مکتب مرحوم دعایی نخواهند کشور را اداره کنند از طوفان‌های خانمان سوز بی بهره نخواهند بود و داشته‌ها و کاشته‌ها، همه یک شبه بر باد فنا روند! شما انقلاب آوردید که آینده را بهتر و زیباتر کنید در حالی که هر چه پیش می‌رویم زیبایی‌های گذشته بیشتر به چشم می‌آید!
اگر ما نسل‌های انقلاب 57 هستیم که باید قاعدتا باشیم این هتک حرمت‌ها به حریم شخصیت‌ها امری نکوهیده است آنچه امروز در جامعه رخ می‌نماید!
چهره‌ای نیست که از ایران و ایرانی بازتاب دارد! اگر به ماندگاری و جاودانگی انقلاب 57 باور و ایمان دارید بر خدمت به خلق پافشاری کنید و بر همان اندیشه و مسلک امثال مرحوم دعایی استوار باشید! وگرنه دولت‌های قبل از انقلاب هم مثل دولت‌های بعد از انقلاب چه فرقی دارند!
فساد هست قبلا هم فساد بود و باز هم خواهد بود. دینداری قبل از انقلاب بود حالا هم هست. اسلام قبل از انقلاب بود الان هم هست شاید کمی ناب‌تر شده باشد! مردم همان مردم هستند! ایرانی اسلامی و خدادوست و خداباور! لطفا شخصیت‌هایی مثل مرحوم دعایی را به یاد آوردید و او را فراموش نکنید!
صدای آه و فغان‌ها را بشنوید نگذارید آهی به آسمان برود که همه چیز را در لحظه‌ای با خود ببرد. که به قول سعدی علیه الرحمه:
زورمندی مکن بر اهل زمین/ تا دعایی بر آسمان نرود...
به هم بر مکن تا توانی دلی/ که آهی جهانی به هم برکند.
منبع:
پایگاه خبری تحلیلی پیغام
لینک مستقیم :
http://peigham.ir/shownews.aspx?id=144800
