مینا درعلی 
دکتر "سید جعفر حمیدی" یکی از مفاخر استان و "چهره‌ی ماندگار" بوشهر هم از میان ما رفت. کالبد او روز چهارشنبه به خاک سپرده شد، اما یاد و خاطره‌اش همیشه در ذهن ما زنده خواهد ماند.
استاد از بزرگان ادبی این شهر، استان و کشور بود و همواره زندگی‌اش را برای آموختن و انتقال آن به دیگران صرف کرد. او پژوهش‌هایی متعدد را در حوزه‌ی زبان و ادبیات فارسی به انجام رساند و مقالات بسیاری را در نشریات و کنفرانس های داخلی و خارجی از جمله چین، فرانسه و انگلیس و کنگره های متعدد علمی و ادبی ارائه کرد.
دکتر حمیدی، بزرگ مرد و ادیبی مجرب و انسانی شایسته‌ی صفت‌های والا، ارجمند و شریف بود. لبخند ملیح و لحن آرام و آمیخته با نزاکت‌اش همیشه در اولین برخورد به دل هر مخاطبی می نشست و وقتی کلامی بر زبان می آورد، گویی چندین کتابخانه‌ی مملو از کتاب‌های ادبی پیش روی ات گشوده مانده است تا تو از این گنجینه بهره ببری.
مانایاد دکتر سید جعفر حمیدی در قلب تپنده‌ی زادگاه‌اش جوار زنده‌یاد آتشی برای همیشه خواهد ماند تا جوانانی که شیفته‌ی ادبیات هستند، دو شاعر نامی را در یک مکان رویت کنند و کنار آرامگاه‌شان در یک فرهنگ‌سرای تاریخی، درس "اخلاق" و "ادبیات" بیاموزند.
استاد حمیدی را بارها در "انجمن اهل قلم" دیده بودم و بسیار در سایر محافل ادبی. او همیشه برای پاسخ گویی به سوالات ما آمادگی لازم را داشت و هر زمان که لب به سخن می گشود، گفته‌های‌اش آمیخته به شعر و کلمات شیرین شاعرانه‌اش با گویش شیرین بوشهری، دل آدم را سرشار شوق برای شنیدن می کرد و روح را به آرامش می رساند.
هر چه در خصوص این استاد بزرگوار بگویم، کم گفته‌ام پس به عنوان حسن ختام این یادداشت اجمالی، بخشی از شعر آن جاودان یاد را زمزمه کنیم:
دعا کنیم که باران به خانه برگردد
به ناز آن صنم نازدانه برگردد
دعا کنیم زند ابر خیمه بر سر شهر
که آن عزیز مهاجر به لانه برگردد
منبع:
پایگاه خبری تحلیلی پیغام
لینک مستقیم :
http://peigham.ir/shownews.aspx?id=186151
