دکتر عباس عاشوری نژاد- عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر
در روزگاری که روستاها توسط شهرها و شهرها توسط پایتخت ها و کشورهایی با هویت چند هزار ساله توسط موج ویرانگر "جهانی شدن" بلعیده می شوند، هنوز نقطه های امید و اتکایی وجود دارد که انسانی خردمند بتوانند هویت خویش را حفظ کنند و البته آن را باز تولید و به روزرسانی نمایند.
یکی از این نقطه های امید و اتکا، در عالی ترین سطح فوتبال جهانی است، کسی که این روزها احتمالاً خوشحال ترین مرد جهان است: لیونل مسی.
متنی که در زیر می خوانید خلاصهِ خلاصه‌ای از متن اصلی است که به طور کامل در شماره ماه فوریه مجله اورسای منتشر خواهد شد: «صبح های شنبه در سال 2003، تی وی سه کاتالونیا مسابقات تیم های رده پایین بارسا را به صورت زنده پخش می کرد و در چت روم های مهاجران آرژانتینی، دو سوال بیش از همه تکرار می شد: چگونه با جوشاندن شیر تغلیظ شده، "دولچه دی لچه" درست کنیم و دومی، این پسر پانزده ساله اهل روساریو که در همه بازی ها گل می زند، چه زمانی بازی دارد؟
در فصل 04-2003، لیونل مسی 37 بازی انجام داد و 35 گل به ثمر رساند تا جایی که ریتینگ صبحگاهی تلویزیون کاتالونیا از برنامه شبانه هم پیشی گرفت. در آرایشگاه ها، کافه ها و سکوهای نوکمپ، همه جا صحبت از آن پسر کوتاه قامت آرژانتینی بود. اما تنها کسی که صحبت نمی‌کرد، خود او بود. در مصاحبه‌های بعد از بازی، آن نوجوان به همه سؤال‌ها با «بله»، «نه» یا «متشکرم» پاسخ داد و سپس سرش را پایین می انداخت. ما آرژانتینی‌های مهاجر، شاید یک شارلاتان را ترجیح می‌دادیم، اما یک چیز خوب در مورد او وجود داشت، مسی مثل آرژانتینی ها، حرف اِس را در کلمات می‌خورد و به جای فالتای اسپانیایی ها(خطا)، فول می‌گفت. همانجا ما با خیال راحت متوجه شدیم که او یکی از خود ماست، کسی که چمدانش را در کمد حبس نکرده است.
دو نوع مهاجرآرژانتینی داریم، آنهایی که چمدان های خود را به محض ورود به اسپانیا در کمد حبس می کنند و شروع به تمرین تلفظ کلمات اسپانیایی واله، تیو و اوستیاس می کنند و دسته دیگر، آنهایی که آداب و رسوم آرژانتینی را از یاد نمی برند و مانند هموطنان‌شان ماته می نوشند و به جای گفتن ژوویا و کاژه، یوویا و کایه می گویند.
زمان گذشت و مسی به شماره 10 بی چون و چرای بارسا تبدیل شد. به قهرمانی لالیگا، کوپا دل ری و لیگ قهرمانان اروپا رسید و هم او و هم ما مهاجران می دانستیم که حفظ لهجه سخت ترین چیز است.
برای همه ما خیلی سخت بود که به جای گفتن رگاته(دریبل به اسپانیایی)، گامبتا(دریبل به آرژانتینی) بگوییم، اما در عین حال می‌دانستیم که این سنگر پایانی ماست و مسی رهبر ما در آن نبرد بود. پسری که حرف نمی زد، راه و روش حرف زدن را برای ما زنده نگه داشته بود.
و ناگهان ما نه تنها از تماشای بازی های بهترین بازیکنی که تا به حال دیده بودیم لذت می بردیم، بلکه دیگر مطمئن شده بودیم که او در هیچ مصاحبه ای از اصطلاحات اسپانیایی استفاده نخواهد کرد.
علاوه بر گل های او، ما این واقعیت را هم جشن گرفتیم که در رختکن، او همیشه قمقمه و ماته را با خود دارد. خیلی زود مسی مشهورترین انسان در بارسلونا شد اما درست مثل ما، هرگز از آرژانتینی بودن دست برنداشت.
دشوار است توضیح دادن اینکه مسی چقدر زندگی را برای ما که دور از خانه زندگی می‌کردیم، لذت بخش کرد. اینکه چگونه ما را از کسالت و یکنواختی در جامعه خارج کرد. اینکه چقدر به ما کمک کرد که قطب نما را گم نکنیم.
مسی بعد از مدت ها ماجراهای تلخ و حتّی بی حرمتی های برخی از هموطنانش دوباره به تیم ملی بازگشت. مسی برگشت و هر چه نداشت را به دست آورد و دهان بدخواهانش را بست. برخی از مهاجران به کشور برگشته اند و برخی دیگر همچنان مانده اند ولی همه ما از تماشای بازگشت مسی به خانه با جام جهانی در چمدان حبس نشده اش لذت بردیم. اگر لیونل پانزده ساله چمدانش را در کمد پنهان می کرد، این داستان حماسی هرگز اتفاق نمی افتاد. یا اگر به عنوان یک پسر نوجوان، تسلیم شده و هویت اسپانیایی گرفته بود. اما او هرگز لهجه اش را تغییر نداد و اینکه از کجای دنیا آمده را نیز فراموش نکرد. به همین دلیل است که تمام دنیا می خواستند لیونل قهرمان شود. هیچ کس تا به حال، در بالاترین نقطه دنیا، مردی به سادگی لیونل ندیده بود. مثل هر سال، مسی برگشته تا کریسمس را با خانواده اش در روساریو بگذراند و با همسایگانش احوال پرسی کند. آداب و رسوم او تغییر نمی کنند. تنها تفاوت نسبت به سال های قبل، آن چیزی است که او در چمدان برای ما آورده است(کاپ قهرمانی).»
منبع:
پایگاه خبری تحلیلی پیغام
لینک مستقیم :
http://peigham.ir/shownews.aspx?id=151080
