رسول سعادت نیا-وکیل پایه یک دادگستری
هرچه می خواهم ازخبرهای ناگوار فاصله بگیرم نمی شود که نمی شود این روزها خبرهای جانفرسا از زمین و آسمان بر جان های خسته آوار می شود، زلزله در پس زلزله، جنگ درپی جنگ، کشته های سریالی و پیوسته جاده وغیره؛ مثل اینکه جهان برای سوگ و سوز ساخته شده، زمینی که قرار بود بستر رشد بشریت باشد گرداب فنای او شده است. زمینی که قرار بود آدم را انسانیت ببخشد و آسمانی کند دامن آلوده خشونت او شده و خون بالا می آورد.
چنان بی امان گرفتار آوارهای پیاپی شده ایم که جان باختگان زلزله افغانستان در خبرها گم است و کودکان ذبح شده ی غزه در حجم سقوط بمب و موشک و ویرانی های شهر دیده نمی شود.
خشونت هایی که ریز و درشت آن نشان از زیاده خواهی و عدم قدر شناسی مجال اندک عمر دارد مجالی که فرصت نوع دوستی و مهرورزی با جهان هستی است اما چنان غرق در جهل و تعصبات و مطامع بی بنیان شده ایم که نقد عمر را در خصومت با دشمنی خویش هدر می دهیم.
مگر برای انسان امری مهم تر از لحظه لحظه حیات او هست؟! باید از خود پرسیده ز چه رو به این سادگی در اختلاف مرزها و باورها، نقد جان همنوعان خود را قربانی امیال خویش می کنیم !؟
مانده ام چگونه داعیه دار پیروی از پیام آوران صلحیم و عمری به دامن جنگ در آمیخته ایم باید فکری به حال خود بکنیم کجای کار می لنگد؟! که این چنین ره به بیراهه می سپریم.
مگر قرار نبود با بنیان سازمان ملل، دامن جنگ ها برچیده و صلح و آرامش همگانی جایگزین و فراگیر شود. مگرحاکمان دولت ها، میثاق های بین المللی متعدد از جمله میثاق كنوانسيون های چهار گانه 1949 مجمع عمومی ملل متّحد، هم پیمان نشده اند که اینک به بهانه های مرزها و باورها، بشریت را به نابودی کشانده اند؟! و در کشتار جمعی و غیر جمعی، نظامی وغیره نظامی، کودکان و زنان و نسل کشی، گوی سبقت از هم می ربایند.
مگر انسانی که فقط یکبار به روی این کره بی بدیل پا می گذارد بایستی چنین راحت فرصت اندک عمر را قربانی منیّت ها و مطامح زود گذر کند؟
مگر از حق حیات، حقی مهمتر هم هست همان حقی که نمایندگان دول مختلف در ماده 6 میثاق حقوق مدنی و سیاسی آن را از حقوق ذاتی شخص انسان برشمرده و در ماده 3 اعلامیه جهانی حقوق بشر نیز به این مهم تاکید نمودند و در قوانین اساسی کشورها بر آن تاکید شده است. همان حق ذاتی که مردمان این دیار در اصل ٢٢ میثاق قانون اساسی برآن پای فشردند و هم پیمان شدند.
چه شد آن هم همبستگی ها که از ترس ابتلاء به ویروس کرونا تمام مردم جهان را ورای هر باور و مرامی، ورای هر خط و مرزی فراگرفته بود و پیر و جوان، خرد و کلان در گوشه عزلت خزیده و آرزوی تجربه ی دوباره مجال با هم بودن و همنشینی در خاطر خود مرور می کردیم !!!!؟
کاش به جای این همه اصرار به هم مسیر کردن دیگری در مسیر خود به راه رفتن می پرداخته و درجا نزده و به مقصد نزدیکتر می شدیم که راه رسیدن بسیار است و هدف ذات وجودی همه انسان ها یکی است.
منبع:
پایگاه خبری تحلیلی پیغام
لینک مستقیم :
http://peigham.ir/shownews.aspx?id=162076
