هفته نامه پیغام

خواجه شمس الدین محمد، حافظ مشهور به لسان الغیب در سال 726 هـ .ق در شهر شیراز متولد شد و در سن 65 سالگی در سال 791 یا 792 هـ .ق در محل تولدش درگذشت.

چگونه می‌توان آسمان و گرمای زمین را فروخت؟ وقتی ما مالک طراوت هوا و تلألوی آب نیستیم، چگونه می‌توانیم آنها را به شما بفروشیم؟

سال ها پیش، وقتی به خانه جدیدمان نقل مکان کرده بودیم اولین کاری که کردم، این بود که چند باغچه را در پارکینگ و بیرون خانه مان، چسبیده به دیوار حیاط، درست کردم...

همه ی ما در این زندگانی، گاهی وقت ها بر سر دوراهی قرار می گیریم و این انتخاب است که نشانگر ارزش وجودی ماست، اساسا باید بگویم که ما با انتخاب هایمان هستی و سرنوشتمان را رقم می زنیم.

من هم، مثل خیلی ها، وقتی که تصویر دکتر عبدالله را دیدم که با آن وضعیت خراب کنار پلِ خشتی نشسته است و برای بیماران نسخه می نویسید حالم خراب شد. حالم خراب شد از این روزگار بی کسی از این روزگار بی مروت، روزگار ستمگر، روزگاری که یک پزشک این ممل

نمی دانم که جریان تاریخ چگونه رقم خواهد خورد و نسل های آینده درباره ی ما چگونه قضاوت خواهند کرد ولی بسیار امیدوارم که ما را احمق بپندارند و در ساختارهای اصلی جامعه (فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی) تغییراتی اساسی بوجود آورند تا روزگارشان م

وقتی که فقرِ شعور بر سر ملتی ببارد، حاکمانی نالایق و مستبد بر اریکه ی قدرت بنشینند و نتیجه ی آن خواری و خفّت در برابر حاکمان خویش و سلطه ی بیگانه باشد آن وقت دیوِ تملق و ریاکاری سایه ی شومِ خود را بر سر کشور می گستراند و در این وقت است که ج

چقدر خوش اقبال هستند انسان هایی که روی زیبای ماه را می بینند و عاشق می شوند، چقدر خوش اقبال تر هستند انسان های پلنگ صفتی که با وجود این که پوزه هایشان خونین است از خونِ شکارِ بی چاره، به یکباره عاشقِ روی زیبای ماه - در آب یا آسمان - می ش

گاهی وقت ها ورود یک آدم به زندگی ما، دنیای ما را متحول می کند و من در این جا، مناسب می دانم دوباره این سخنِ "شمس تبریزی" را تکرار کنم که غرض از آفرینش دیدار دو دوست است. دوستانی، که ممکن است از آن سوی جهان و در فراسوی زمان، به زندگی ما بیا

در این روزها و شب های ماه مبارک رمضان که به سنتِ نیک گذشتگانمان، باور داریم که توفیقِ ارتباط بیشتر با خالق هستی یافته ایم و به همان باور، در این روزها و شب ها دعاها بیشتر به آسمان می رود و به امر پروردگار، در شب های قدر، فرشته ها بیشتر به ز

به خاطر می آورم که حدود 20 سال پیش بود، در یکی از روزهای مرداد بندر بوشهر، که هوا علی القاعده به شدت گرم و شرجی بود. ماشینم تعمیرگاه بود و در کنار چند نفر از دانشجویانم در انتظار تاکسی ایستاده بودم.....

من این روزها، حال و روز خوبی ندارم چون سخن هایی که در باره ی بزرگداشت روز معلم در دانشگاه های مختلف می گویم، حد اقل در کوتاه مدت، باعث خشنودی برخی از همکارم نمی شود زیرا که من به حکم وظیفه ی انسانی خویش از معلمی تجلیل می کنم که با معیارهای

تقریبا، بیش از سه دفعه، مستندِ " الفبای معجزه گر" را با لذت و حیرت فراوان دیده ام و حداقل بار نیز کتاب های " اگر قره قاچ نبود"، "عرف و عادت در عشایر فارس" ، " بخارای من ایل من"، "به اجاقت قسم" و"طلای شهامت" را با اشتیاق بسیار خوانده ام.

زندگی کوتاه است، بسیار کوتاه تر از آن چه فکرش را می کنیم. در این مدتِ کوتاه، خیلی چیزها را باید بیاموزیم و اگر نه، همین مدت کوتاه نیز، به هدر می رود و ما می مانیم و یک عمر پشیمانی و آرزوهای برنیامده و حسرت های جانکاه.

ماجرای عاشقانه ها ی دو لک لک که از طریق خبرگزاری ها منتشر شد، به طور حیرت انگیزی یادآور معنای حقیقی زندگی است، این عاشقانه ها بسیار معنادار است برای هر کسی که باور دارد: «انسان آن گاه بزرگ است که از سَرِ عاطفه عمل کند.»(دیزراییلی) و زندگی آ

من هم با بسیاری از مباحث کتاب ارزشمند «بی شعوری» موافقم. به خصوص آن جا که نویسنده کتاب، «خاویر کرمنت»، میان احمق و بی شعور تفاوت قائل می شود.

توی وبلاگ دانشجویان پزشکی ورودی 1390 دانشگاه سبزوار این جمله صمیمانه نوشته شده: «تو این روز ها که جوان ها ریزترین بیو گرافی بازیگر ها و فوتبالیست هارو میدونن واقعا حیفه ما که قراره به سلامتی دکتر بشیم یکی از معروف ترین شخصیت های دنیایه پزشک

در طی سالیان طولانی که درس «روش تحقیق در هنر» و «تاریخ اجتماعی ایران و جهان» را برای دانشجویان رشته های سینما و تئاتر می گفتم، احساس کاملا متفاوتی داشتم: احساس شادی و غم. شادی از این جهت که در میان پسرانِ هر کلاس سه چهار دوستِ ارزشمند و با

اگر تاملاتی در سیر تحولات جوامع بشری داشته باشیم و یا در زندگی انسان های بزرگ یعنی انسان های فرهنگ و تمدن ساز تامل کنیم به ظرافت در می یابیم که یکی از علل و عوامل مهم تکامل و توسعه فرهنگ ها و تمدن ها، از منظر روانشناختی اجتماعی، برقراری آرا

پسرم، چند روز پیش که از دانشکده برگشت خیلی ناراحت بود، آن قدر که نتوانست در باره ناراحتیش با من صحبت کند. مادرش به نقل از او گفت: از این ناراحت است که به مناسبت گرامی داشت دفاع مقدس در دانشکده ی آن ها چند پلاک و چفیه و پوتین و یادگارهایی ا

در سقوط هم می توان با شکوه و سهمگین بود،

انسانم آرزوست

به مناسبت های مختلف، از دور میز صبحانه، نهار و شام گرفته تا توی کلاس درس و اتاق استادان تا در جمع دوستان و پارک و هرکجای دیگری که فرصتی هم به من برسد تا در باره ی زندگی آدمی سخن بگویم، بی درنگ می گویم که هیچ چیزی به اندازه ی عبرت ناپذیری آد

واقعا هیچ کس نمی داند نام کدام یک از مردمان عادی در تاریخ می ماند و نام کدام یک نمی ماند. واقعا هیچ کس به درستی نمی داند نامش در خاطره ی مردم می ماند و یا نمی ماند و اگر می ماند چگونه می ماند و آیندگان در باره او چه قضاوتی خواهند کرد؟

یکی از این دانشمندان صاحب نام کلاسیک ما، شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی است. او در فرازی از آرای خود گفته است: بنی آدم اعضای یکدیگرند/ که در آفرینش ز یک گوهرند/ چو عضوی به درد آورد روزگار/ دگر عضوها را نماند قرار.

آیا، ما، در آغازِ پایانِ روزگار عاشقی ایستاده ایم؟

مدتی است که جملاتی نظیر این که ما، ملتی با فرهنگ هستیم و ... برایم بسیار نامفهوم شده است. چون اولین نشانه های تجلی فرهنگِ هر ملتی، در میزان ظرفیت آن ملت آشکار می شود....

از گذشته های دور تا امروز، یکی از بزرگ ترین هراس های انسان، مساله ی گذشت زمان و فرا رسیدن پیری و پایان زندگی و آغاز مرگ بوده است و اگر آیین ها نبودند، روزگارِ انسان عصر ما، بیش از این، تیره و تار می شد.

آیا چرخه ی زندگی ما چیزی بیش از گمان بردن و سخن گفتن و رفتار کردن است؟ آیا به درستی نفرموده است که پندارِ نیک و گفتار نیک و رفتار نیک، ضامن خوشبختی ابدی اند و پندار و گفتار و رفتار بد باعث بدبختیِ همیشگی؟(زرتشت)

واقعاً که این گنجینه ی سَر به مُهرحکایتی دارد، حکایت از قرن ها شوریدگی و سرگشتگی، عشق های نهان و آشکار، آرزوهای دور و دراز، شادی های وصف ناپذیر و ماتم های تحمل ناپذیر.